Vandaag kwam de wandkast die we samen hadden uitgezocht, mam. Hij is erg mooi, hoor, en u zou er vast heel erg trots op zijn geweest. Ik heb hem ingeruimd en heb toen wel weer erg moeten huilen. Ik vind het zo triest dat u er niet bij was en ik nu alles alleen moest doen. Ik mis u nog zo, mam, en ik krijg steeds meer tegenslagen, het houdt maar niet op. Soms zie ik nergens meer de zin van in. Niets is meer de moeite waard, lieverd. Ik verlies op het ogenblik zoveel en weet gewoon niet meer hoe ik mijn leven moet oppakken. Ach mam, ik hoop toch zo dat u nu gelukkig bent en van alle pijn en zorgen bevrijd, u verdient het zo. Soms zou ik zo naar u toe willen vluchten, weg van alles hier, niet meer hoeven denken, niet meer hoeven voelen. Knuffeltjes, mama, knuffeltjes

Ach lieve mama, vanmiddag moest ik weer zo huilen. Uw spulletjes, uw schoenen, uw kleding, alles doet mij denken aan toen u er nog was. Ik mis onze babbeltjes toch zo, onze lachbuien samen, ons samen boodschappen doen, uw zingen. Het is allemaal nog 1 grote nachtmerrie en ik kan het maar niet verwerken. Ik zie steeds maar die drie weken van uw lijden voor me, mama, en uw sterven. Uw ogen die in het niets staarden. Heeft u ons nog gehoord en gezien, ik vraag het me zo af. Suzette en ik, we hielden u vast en ik hoop zo dat u heeft beseft dat u niet alleen was, dat wij er waren tot aan het eind. En wat is er nu nog, mama, alle kamers zijn zo stil en zo leeg en ik mis u nog elke dag zo erg. Knuffeltjes, knuffeltjes, mama

Mama, oh mama, ik had het weer zo moeilijk net. Ik moest in uw kledingkast zijn en o lieverd, ik zie al uw kleding en linnen zo keurig gerangschikt, zo netjes en oh, ik kreeg het zo te kwaad weer. Ook was er bericht van het ziekenhuis op mijn klacht, mama, en wat een reactie. Een en al eigen-straatje-schoonvegerij. Niets van die kwakzalvers van artsen, alleen maar een verslag van het verpleegkundig afdelingshoofd B2. Hoe goed ze wel niet voor u gezorgd hadden en hoe alert ze waren geweest, bla, bla, bla! Ach lieverd, ik ben zo boos daarover, want ze hebben u gewoonweg vermoord door verwaarlozing en arrogantie. En zo'n onafhankelijke klachtencommissie die in zo'n ziekenhuis gevestigd is, dat is ook een wassen neus. Hoe kun je nu onafhankelijk zijn als je zelf tussen die witte jassen in werkt en zelf een witte jas bent. Nee, het is 1 grote stinkende pot nat! Maar ik neem er geen genoegen mee, mama, oh nee, ik zal ze blijven confronteren met de waarheid, hoor. Natuurlijk krijg ik u er nooit mee terug, maar uw sterven zal niet voor niets geweest zijn. Gisteren heb ik weer 2 boeketten gebracht naar het strooiveld en Suzette en Jan waren 's morgens geweest en er stond van hun ook al een prachtig boeket. Er waren weer konijntjes geweest die aan de bloemetjes geknabbeld hadden en er waren veel bijen op de bloemetjes. Maar u zult het prachtig vinden van die konijntjes en ik hoor het u al zeggen "zo schattig". Ach lieverd, ik mis u toch zo en vind alles nog steeds 1 grote nachtmerrie. Wist ik maar dat u het goed maakt nu, dat u eindelijk gelukkig bent waar u ook bent en dat u vooral geen pijn meer heeft. Ach, lief vrouwtje toch, hoe moet ik toch verder zonder u? Alles, alles is zo zinloos geworden. Knuffeltjes moedertje, knuffeltjes, catch them. Ik wist niet dat je sterven kon je lag gekoesterd in mijn armen hoe wilde ik de dood verwarmen zodat hij van je weg zou gaan je ogen staarden in het niets zo donszacht streelde ik je wangen je laatste glimp wilde ik vangen voor altijd vergulden in mijn hart er was nog slechts dat ogenblik waarop ik alles wilde zeggen zoveel had ik je uit te leggen wat je voor mij betekend had ik wist niet dat je sterven kon

Wat mij opviel was de lieve blik in haar ogen, vriendelijk en warm. ik ken je niet, maar ik hoop oprecht dat het verdriet een plaatsje krijgt en dat je dit verdriet te boven komt. Het maakt niks uit of iemand van 16 of 85 jaar sterft. Tuurlijk het leven van de een moet nog beginnen en de ander heeft hopelijk een mooi leven gehad, maar het gevoel van verdriet en gemis blijft gelijk. Ik wens je heel veel sterkte liefss

Vandaag moest ik weer naar het ziekenhuis, mama. Het was verschrikkelijk toen ik onbewust de zaal zag waar u gestorven bent. Ik zag dat er een mevrouw aan een bed zat op de plek waar u gelegen had. En ik moest zo huilen en huilen, mama. Ik dacht eraan dat er misschien weer een doodziek iemand lag, want het was toch geen bezoekuur en die mevrouw zat er op bezoek. Vannacht droomde ik van u, maar het was geen leuke droom. Iemand kwam me vertellen dat u lelijk gevallen was. Toen ik bij u kwam sijpelde er bloed aan de rechterzijkant van uw hoofd. U zei niets, maar keek alleen maar en niemand deed wat. Een vreselijke droom dus. Ach lieverdje, ik heb het zo moeilijk vandaag. Ik ben al een paar dagen erg onlekker en heb me vandaag ziek moeten melden. Maar ik moest vanmorgen bloed prikken in het ziekenhuis en dus moest ik wel even naar buiten. Ik vind het zo vreselijk om in dat ziekenhuis te komen dat bol staat van de slechte herinneringen. Ik mis u nog zo, mama, ach lieverd toch. Dikke, dikke knuffels maar weer mama

wilma

15 years ago

ingrid we kennen dat herinnerineringen telkens als je ergens komt en dat doe pijn sommige begrijpen het niet maar na al die jaren ken ik dat wennen doet het niet; Ik probeer steeds aan leuke tijden te denken samen en dat helpt ik wens je nog heel veel sterkte en liefs . Wilma

Gisteren ben ik weer naar uw plekje geweest op het strooiveld, mama. De bloemetjes waren helemaal verpieterd en gelukkig al ik weer prachtige rode rozen en roze-witte rozen bij me voor u. Ik kon er 3 vazen mee vullen en het fleurde weer helemaal op. Het was druk en iedereen was bezig met graven verzorgen en/of de bloemetjes op het strooiveld. Er zijn op het strooiveld vaak konijntjes en die houden je van ver al in de gaten. Als je dan weg bent, dan gaan ze gauw aan de verse bloemetjes knabbelen, de stouterds. Maar u zal dat wel leuk vinden en erom moeten lachen en ik hoor u al zeggen 'zo schattig' . Ach lieverd, ik mis u nog zo en moet nog elke dag aan u denken en om u huilen. Het is zomer, maar in mijn hart blijft het nog altijd winter vanaf de dag dat u afscheid nam! Alles, alles is zo anders en helemaal niet leuk meer. Knuffeltjes, lieverd, knuffeltjes.

Ach, lieve mama, vandaag heb ik het weer zo moeilijk, net als gisteren eigenlijk. Ik kan het allemaal maar niet vatten. Waarom, oh waarom toch, lieverd? Ik mis u zo en het huis blijft angstwekkend stil en leeg. Waarom u zo plotseling weggerukt moest worden na 3 weken lijden, ik begrijp het niet. Niets heeft nog zin, lieverd, helemaal niets. Ik doe mijn best het te redden, maar het is allemaal zo deprimerend. 17 juli komt de kast die we hadden uitgezocht en ik vind het vreselijk die alleen te moeten inrichten. Wat heeft het allemaal nog voor zin? Ik ben nu maar het liefst alleen, lieverd, want wat begrijpt de omgeving ervan, ze denken maar dat ik er zo overheen moet zijn, maar dat kan ik niet, mam. Ik mis u zo, lieverd, en niets is nog echt leuk! Knuffeltjes schattebout, knuffeltjes daar en hou mijn plekkie open!

We zijn weer thuis, mama. Suzette, Jan en ik zijn er 14 dagen tussenuit geweest. Even weg uit de omgeving waarin alles ons aan u doet denken. We zijn naar Zuid-Frankrijk geweest en hebben uw ingelijste foto en de lichtjes meegenomen, hoor. U was dus gewoon met ons mee, zeker weten. Het was er erg mooi en heel warm, maar waar ik ook was, u was in mijn hart en ik heb u nog steeds gemist. Steeds weer was er die lege plek en elke dag moest ik wel weer huilen. Ach lieverd, ik krijg de beelden van uw ziekbed en uw heengaan maar niet uit mijn hoofd. Ik hoor u nog steeds fluisteren "niet huilen, niet huilen". En steeds weer voel ik dan die machteloosheid. Ach lief, lief vrouwtje toch, wat mis ik u nog altijd. En ik weet geen weg met mijn verdriet. Morgen ga ik weer verse bloemetjes naar u brengen op het strooiveld, hoor. En ik hoop dan maar dat uw plekje nog niet bestrooid is met een ander. De lichtjes branden hier weer, mama. We zijn weer thuis, lieverd. Maar de kamers, ze zijn en blijven zo leeg en uw eigen bankje ook. Knuffeltjes, lieverd, knuffeltjes

Ik mis u nog steeds, mama, zoveel! Ik vind echt niets meer leuk, hoor. Doe mijn best om de draad weer op te pakken, maar vind het zo verschrikkelijk moeilijk. En een hoop mensen zitten maar te pushen dat ik eindelijk over mijn verdriet heen moet zijn. Ook al zo'n domme vraag altijd 'hoe oud was je moeder, oh, dan heeft ze een mooi leven gehad". En dan de opmerkingen dat een kind verliezen zoveel erger is! Maar wat zijn dat toch voor rare opmerkingen? Verdriet is verdriet en wie gaat dat nu tegen elkaar afwegen? U was toch geen ding dat bij de container werd neergezet en daarmee uit, over and done?? Ik weet dan dat zulke mensen er totaal niets van begrijpen! Wat doet het er toe hoe oud u was, u was mijn eigen unieke moedertje, mijn grootste en trouwste vriendinnetje, die door die klungels van artsen gewoonweg om het leven is gebracht! Ik wil verdikkie kunnen rouwen op mijn eigen tempo en op mijn eigen manier en niet maar steeds worden gedwongen u uit mijn hoofd te bannen. Er zijn natuurlijk ook een boel mensen die het wel goed bedoelen, maar het valt me zo zwaar u uit mijn gedachten te wissen. Kwamen ze op mijn werk ook nogeens op mijn mallotenidee dat ik misschien om een psycholoog moest vragen, want dat het verdriet toch wel erg lang duurde!! Ik ben verdorie elke dag op mijn werk, heb er nog geen dag voor verzuimd, maar ja, dat ik mijn tranen niet weg kan slikken. Sommige mensen hebben werkelijk de gave heel simpel met andermans verdriet om te gaan. Nou, die persoon is weg, afgelopen uit, weer over tot de orde van de dag! Maar lieverd, zo werkt dat toch niet. U was ons kroonjuweeltje, een unieke en warme moeder die er altijd voor ons was en die door alle eeuwen en over alle grenzen heen met ons verbonden zal blijven. En waar we ook gaan, lieve mama, we dragen u voor altijd in ons hart en niemand zal u van die plek kunnen verdrijven, hoor. Lief, lief, dapper vrouwtje, ik hoop zo dat u nu op een prachtig plekje bent, vrij van pijn en lijden en van alle zorgen en dat u daar eindelijk gelukkig mag zijn en ook eens voor in de rij mag staan. Dikke, dikke knuffeltjes, lief moedertje van me, catch them, please

Zo mama, vandaag ben ik weer naar het strooiveld geweest en heb u daar een nieuw boeket gebracht en de andere boeketten schoon water gegeven, hoor. De rozen stonden voluit te bloeien en waren prachtig felrood. Het kan niet anders of u zorgt goed voor al uw bloemetjes, zowel thuis als op uw plekkie op het strooiveld. Er liep weer een konijntje te huppelen en die hield mij waakzaam in de gaten toen ik met de bloemen bezig was. Die keek zeker of ik daar een lekker hapje voor hem aan het maken was. Het was zo'n schattig gezicht. en ik weet zeker dat u het erg leuk vindt dat die konijntjes daar regelmatig over het veld huppelen. Ik heb weer even met u gebabbeld, want ik mis u nog zo ontzettend. Ach lieverd, ik zou willen dat u weer thuis was en dat alles gewoon maar een nachtmerrie bleek te zijn. Maar helaas, elke dag moet ik weer beseffen dat het realiteit is dat u zo ruw en plotseling uit ons leven bent gerukt. Ach, wat mis ik u toch. Kusjes maar weer, heel veel kusjes, mama

Gisteren heb ik - na mijn werk - 2 boeketten rozen naar u gebracht, hoor, want de oude bloemen, die overigens meer dan 2 weken hebben gestaan - waren echt aan vervanging toe. Ze stonden er zo bij als treurwilgjes dat ik ze gisterenmiddag absoluut wilde vervangen. Konden we weer even babbelen met elkaar. Ach lieverdje, ik mis u toch zo en voel me soms zo wanhopig. U nooit meer te zien, nooit meer samen te babbelen, te lachen, boodschappies te doen, ik kan het maar niet verwerken! Het is zo afgrijselijk stil in huis en ik mis uw stemmetje en uw zingen door de kamers. Ik zou de tijd terug willen draaien en alles ongedaan willen maken, maar wie ben ik, mama, wat heb ik te zeggen over leven en dood? Ik probeer wel verder te gaan, maar jee, mama, ik vind de dagen veel te zwaar en zie het doel er niet meer van in. Ach lieverd toch, waarom, waarom, waarom? Die prutsers van een witte jassen moesten eens weten wat voor verdriet ze hebben aangericht met hun arrogantie en onverschilligheid. Nooit meer, nooit meer, zal ik zo'n witte jas vertrouwen! Wat een kwakzalvers toch! Knuffeltjes, mama, knuffeltjes, wherever you are, catch them!

Vandaag ben ik naar uw gedenkplaatje op de gedenkzuil gaan kijken, mama. Het is een mooi plaatje geworden, hoor en het hangt daar in het midden op die zuil, dus best wel centraal. Het boeket van Suzette stond er ook prachtig bij met grote rode bloemen, want rood was uw lievelingskleur natuurlijk. Er zit steeds een hommel op uw linkerboeket en Suzette had hem ook al gezien. Verder zijn er vaak konijntjes en/of vogeltjes, dus u heeft best wel gezelschap en dat zal u wel leuk vinden. Vandaag zat ik bij de schoonheidsspecialiste en we zaten te praten en opeens moest ik weer zo huilen. Ze begreep het gelukkig heel goed en was erg lief voor me, hoor. Wel vervelend dat dat me zo kan overvallen ergens. Eigenlijk kan ik beter nog niet naar zulke dingen gaan, maar ja, mijn wenkbrauwen moesten nodig worden bijgewerkt. Ik heb nog zo verdriet, lieverd, en weet soms van de wanhoop niet waar ik het zoeken moet. Ik probeer me voor te stellen dat u nu gelukkig bent en niet meer hoeft te lijden, maar ik mis u nog zo. Hoe kom ik er toch ooit overheen? Ik heb weer even gebabbeld tegen u op het strooiveld en ik hoop maar dat u mij kan horen. Gisteren moest ik voor mezelf weer naar dat rot ziekenhuis en ik durfde niet naar boven te kijken, bang om die kamer te zien waar u heeft gelegen. Ik heb er nu zoveel slechte herinneringen. Ze hebben u daar zo verwaarloosd na hun grove fouten! Ik zal altijd van u houden, mam, waar u ook bent, u bent altijd in mijn hart, hoor. Dikke, dikke knuffels maar weer

We hebben weer even samen kunnen zijn en kunnen babbelen op uw strooiveld, he mama? Uw bloemetjes stonden nog steeds zo mooi erbij. Ik heb ze schoon water gegeven, want het zijn nu warme dagen en anders verdorren ze misschien sneller. Ach lieverdje, ik mis u toch zo. Ik heb dag en nacht de lichtjes voor u aan, hoor. Het zonnetje schijnt nu volop, maar ik kan er niet van genieten, mama. Het mag dan zomer zijn, maar voor mij is het 1 lange, eindeloze winter. Gisteren heb ik weer verse bloemen voor u gekocht en ze staan alweer volop in bloei, hoor. Ik weet zeker dat u ze laat bloeien, want ik heb toch nooit groene vingers gehad. Lieve, lieve schattebout, geniet toch van uw rust en de vrede die u nu moet hebben en weet dat u altijd en overal in mijn hart zal zijn, hoor. Ik hou van u, over alle grenzen en door alle eeuwen heen, mama. Knuffeltjes, heel veel knuffeltjes

Hallo Ingrid, Ik heb helaas niets ontvangen via mijn mail.Dus hopelijk wil je het nog een keer opnieuw sturen. Liefs Anita

Hallo Ingrid, Dank je wel voor je lieve berichtje op mijn moeder haar site. Jij hoeft me niet te bedanken hoor, want ik vind het ook fijn om lotgennoten te hebben die precies weten wat en hoe je, je voelt. Ik vroeg me af of je Msn hebt, misschien kunnen we dan eens chatten met elkaar, als je dat tenminste wat lijkt, want we kennen elkaar natuurlijk verder helemaal niet.Mijn Msn adres is frogerfan_no1@hotmail.com , je mag me toevoegen hoor, want je bent zeerzeker welkom in mijn Msnlijstje Lieve groetjes van Anita

Weer speciaal voor u geschreven, mama, voor u! De kamers zijn zo stil geworden je lijkt verslonden door de tijd waar is je lach, waar zijn je babbels ik zoek naar je aanwezigheid de wereld blijft gewoon maar draaien het lijkt te wreed, bijna bizar dat alles doorgaat zonder jou en ik geen weg weet met mijn hart ik zoek je steeds in elke schaduw in al de glitters van het licht en in gedachten streel ik alsmaar de zachte contouren van je gezicht waar is je lach, waar zijn je babbels ik mis je, ach, ik mis je zo

Hallo Ingrid, Je kent me wel niet, maar ik ben de zus van Therry ! Hij raadde me aan om eens op deze mooie site te kijken en te lezen.Het is mij wel duidelijk dat wij niet alleen staan in ons verdriet,want meid meid, jij hebt het net zo zwaar als wij.Ik voel zo goed jouw pijn.Ook ik mis mijn moeder iedere dag , ik ging heel veel met mijn moeder winkelen, dat deed ze zo graag, en het was altijd zo gezellig samen.Mijn moeder was namelijk ook mijn beste vriendinnetje,ze stond altijd voor me klaar , was dol op mijn kinderen en ze was de spil in onze familie, ondanks dat ik op mezelf woon. Als ik nu ga winkelen, meestal alleen, en ergens koffie zit te drinken, alleen,en ik zie een moeder en dochter samen zitten, dan draait mijn hart me om en ben ik zo jaloers.Ik begrijp zo ontzettend goed hoe jij je voelt en kan niets anders doen dan je ontzettend veel sterkte wensen.En de zon gaat echt weer schijnen, daar moet je vertrouwen in hebben meis.Ik heb dat vertrouwen gelukkig wel, want ik heb 2 kinderen verloren in de 6e maand van de zwangerschap, mijn dochtertje heeft nog 1 week geleefd,maar helaas is ze toch overleden.Ik had toen ook geen vertrouwen dat het ooit beter zou gaan,omdat mijn wereld volledig was ingestort, maar het ging beter en die zon ging weer schijnen,echt waar! Nu klinkt het voor jou misschien heel ongeloofwaardig, maar eens komt de dag dat je zult merken dat het beter met je gaat.Heb vertrouwen en neem de tijd om alles te verwerken en het een plekje te geven,pas dan kun je echt verder. Heel veel sterkte nogmaals,want dat zul je nodig hebben! Lieve groetjes van Anita Evers

Ingrid

15 years ago

Hallo Anita, Wat lief van jullie om mij zo te steunen met troostende woorden. Ja, mijn wereldje is ook ingestort, hoor, en mijn hart stierf met mijn moeder. Ik kan me nu nog niet voorstellen dat de zon ooit weer gaat schijnen. Ik ben net voor de afleiding even gaan winkelen, maar dan loop ik maar zo doelloos in de rondte en vind niets meer de moeite waard. En ik zoek overal dat sneeuwwitte bolletje van mijn moedertje, maar het is nergens. Mijn moeder was ook mijn trouwste en liefste vriendinnetje. Nu praat ik maar tegen haar foto en ik zou willen dat ze wat terug zei, maar het blijft zo stil. En dan lees ik van jouw verlies, je moeder, 2 kindjes, wat een verdriet! Nu mijn moedertje weg is, vraag ik me af wat 'leven' eigenlijk voor doel heeft. Mijn moeder had zo'n triest leven achter de rug en zelfs haar oude dag mocht niet vredig en pijnloos zijn. Dan kan ik zo opstandig en woedend worden. Zij was zo bescheiden dat ze daardoor voor veel mensen gewoon onzichtbaar was. Op haar verjaardag kon ik de kaarten op een halve hand tellen, terwijl ze zelf altijd als eerste aan anderen dacht. En als ik dan zei dat ze zelf zo vaak vergeten werd, dan zei ze altijd "nou ja, laat nou maar", dan was ze nog verontwaardigd ook wanneer ik daar iets van zei. Zelfs voor die artsen in het ziekenhuis was ze onzichtbaar, die keken niet naar haar om en ik zag alleen een verpleegster als ik daarom belde en dan duurde het nog een half uur voor ze op de proppen kwamen met een gezicht van heb ik jou daar. Ik vind gewoonweg dat ze haar vermoord hebben met hun onverschilligheid en prutserij. Alleen op haar sterfbed wemelde het opeens van de witte jassen en dan alleen nog om toestemming van ons te verkrijgen om haar lijden te verlichten met 2 middelen. Ze hapte 3 weken lang naar adem en bij elk bezoek brak mijn hart wat meer door midden. Ik was al zo blij als ze maar een half hapje yoghurt at of een waterijsje opzoog wat ze door haar zwakte niet eens zelf kon vasthouden. Wat hebben ze haar toch aangedaan en wat hebben ze mij aangedaan? Ach Anita, ik heb zoveel verdriet dat ik er op het ogenblik maar het liefst zou willen uitstappen, Mijn kleine, dappere moedertje! Ik mis haar babbeltjes zo en het samen lachen en inderdaad, ergens gezellig een hapje eten. En nu, nu zit je overal alleen, ben je alleen en is niets meer de moeite waard. Ik ben ook door Therry op jullie mooie en respectvolle site geweest, want je zoekt overal steun en troost in gelijksoortige verhalen, in herkenning van dezelfde pijn, het zelfde verdriet. Ik lees er boeken over en lees dan ook dat het op den duur beter moet gaan, maar ik heb het gevoel alsof ik nooit meer uit deze fase kom. Ik hoop en wens zo voor haar dat ze nu gelukkig is, vrij van alle pijn en lijden en dat ze ook waar ze nu is zo vrolijk zingt. Ze hield altijd zo van zingen en dan vulde haar klokjesstem de hele kamer. De zon gaat echt weer schijnen, ik kan het me nu nog niet voorstellen Anita! Maar het doet me goed van jullie te horen, te weten dat er nog meer mensen zo'n zware weg hebben moeten lopen en dat die dat zonnetje uiteindelijk toch weer hebben zien schijnen. Dank voor je reactie en uiteraard wens ik jou ook nog heel veel sterkte toe, met lieve groetjes, Ingrid

Ach, lieve mama, vanmiddag was uw verstrooiing en we hebben u in een hart verstrooid, lieve schat. En in het hart hebben we 2 boeketten bloemen voor u geplaatst, 1 van de familie in Groningen en 1 van ons. Er waren 2 kleine konijntjes op het veld en dat zult u vast en zeker leuk hebben gevonden. Het was zo'n schattig gezicht. Suzette en ik hebben elk nog een mooie levensboom in glas uitgezocht waar een beetje as van u in wordt geblazen. Was zo mooi en we wilden toch iets van u hebben. Het duurt wel even voor het klaar is, maar we hebben het besteld, hoor. Maar nu, nu moet ik zoveel huilen, want ik voel me steeds verdrietiger worden dat u er alweer een tijdje niet meer bent. Het gemis wordt steeds erger en ik zou willen dat ik nog even met u kon babbelen en kon lachen. Knuffeltjes, mama, heel veel knuffeltjes

Coby Herder

15 years ago

Ik heb de foto's gezien, erg mooi en misschien weer een stapje verder in het verwerken van jullie verdriet. Ingrid, Suus en Jan, het afscheid van ouders en kinderen is nooit definitief. Zij hebben je gemaakt, geboetseerd, gevoed en omringd met liefde. Hun vlees en bloed. Van ieder een deel en dat maakt, dat ze altijd deel uitmaken van jouw bestaan. Eens, eens komt die glimlach als je aan haar denkt. Eens droog je je tranen. Liefs, Coby!

Morgen, lieve mama, is uw verstrooiing en dan is uw afscheid helemaal zo definitief. Ach lieverd, ik voel me zo ellendig. U elke dag moeten missen maakt het leven tot een kwelling. Ik heb niets meer te vertellen als ik thuiskom, niets meer te lachen, niets meer te babbelen. Uw plekje is zo leeg en soms stel ik me voor dat u er nog zit. Nu ben ik pas echt alleen, mama en ik zou zo graag naar u toe willen gaan. Maar hoe lieverd, hoe? Ik heb het hier niet meer naar mijn zin en vind niets meer leuk. Zoveel hobby's, maar ik heb er geen zin meer in. Ik hoop zo dat u mij nog gehoord heeft toen u ons verliet, mama. U wilde nog iets zeggen en ik vraag me nog steeds af wat. Ik wil zo graag weten dat u goed terecht bent gekomen, dat u eindelijk gelukkig bent en dat er goed voor u wordt gezorgd. Lieve, lieve schattebout, morgen nemen we bloemen mee, hoor, mooie bloemen en hier staan ze ook weer zo mooi en de lichtjes branden, zelfs 's nachts. Knuffeltjes mama, knuffeltjes, ik blijf altijd van u houden.

wilma

15 years ago

Beste Ingrid Ik wens je morgen heel veel sterkte. Probeer zo veel mogelijk aan de goeide dingen te denken,waar je samen om kon lachenecht het helpt. Ik zal morgen aan je denken. Wilma

Ingrid

15 years ago

Hallo Wilma, Dankjewel voor je bemoedigende woorden, hoor. Ik probeer ook aan de leuke herinneringen te denken, maar zelfs die doen soms pijn, omdat je weet dat dat nooit meer terug komt. Heel lief dat je morgen aan me denkt, zal het zeker nodig hebben. Nogmaals dank, met lieve groetjes, Ingrid

Ach mama, ik heb weer zo moeten huilen vandaag. Wie kan weten hoeveel verdriet ik nog heb om u? Het is nog steeds allemaal zo onwerkelijk. Als ik 's morgens wakker word, dan hoop ik u te vinden in de keuken of de huiskamer, maar alle kamers zijn zo leeg. Ik hoor u niet meer zingen, niet meer vragen hoe mijn dag was als ik thuiskom. Maandag is de verstrooiing, mama, en dan zal het helemaal zo definitief zijn. Ik vind de dagen zo een kwelling en zou willen dat ik naar u toe mocht. Ik wil zo graag dat u eindelijk gelukkig bent en zonder pijn en dat u bij al uw dierebaren bent daar en niet alleen. Kusjes, mama, catch them, please, catch them.

ther1956

15 years ago

Beste Ingrid, wat je over je moeder schrijft, is me uit het hart gegrepen! Ik ervaar precies dezelfde gevoelens sinds het overlijden van mijn inwonende moeder nu bijna twee jaar geleden. Heel veel sterkte gewenst en probeer net als ik op de tijd te vertrouwen, die vroeg of laat wonden dragelijk maakt, misschien zelfs heelt, hoe diep ze ook mogen zijn. Therry

Ingrid

15 years ago

Hallo Therry, Dankjewel voor je lieve reactie. Jij weet wel hoe ik me moet voelen als jezelf ook je inwonende moeder hebt verloren. Mijn moeder was zo'n levenslustig, vrolijk vrouwtje en binnen 3 weken was ze opeens weg door medisch falen. Ik mis haar zo ontzettend en alle kamers zijn zo leeg en stil nu. En ik zie steeds maar hoe ze 3 weken naar adem lag te happen en hoe ze stierf in mijn armen. Ik wilde haar zo graag redden, maar kon alleen maar machteloos toezien. En een boel mensen verwachten maar dat ik al over mijn verdriet heen moet zijn en haar al moet vergeten. En ik kan dat niet, zij betekende zoveel voor mij. Het is net of mijn hart voorgoed is uitgerukt. Ik heb zoveel hobby's, maar ik vind niets leuk meer, niets meer de moeite waard. Ik hoop alleen maar dat ik haar gauw terug zie en dat ze nu gelukkig is en niet meer hoeft te lijden. Dankjewel Therry voor je lieve reactie en uiteraard wens ik jou ook heel veel sterkte toe. Voor mij is het nog maar een paar weken dat ik haar kwijt ben en als ik dan lees hoe lang jij al rouwt, 2 jaar! Ik zal haar ook altijd blijven missen, maar als het maar draaglijk wordt. Dankjewel voor je medeleven, hoor, met lieve groetjes

wilma

15 years ago

Ingrid, Ik weet wat je voelt mijn mama is al 26 jaar overleden maar de pijn en het gemis blijft ,ze was maar 43 jaar maar ze is thuis gestorven en ik was er gelukkig bij; Nu ik zelf kinderen heb en kleinkinderen is het gemis er zeker maar ik wens je heel veel sterkte. En geloof mij ze zal er altijd zijn om je te beschermen. Veel liefs Wilma

Ingrid

15 years ago

Hallo Wilma, ook jij heel hartelijk dank voor je reactie. Ik ben blij toch even wat te horen van mensen die weten hoe het voelt om je moeder zo te missen. En ik hoop inderdaad dat mijn moeder toch altijd bij me zal zijn, al kan ik haar niet meer fysiek zien. Ik heb wel een gedenkplekje thuis voor haar ingericht en daar brand ik wel lichtjes en zorg ik voor verse bloemetjes bij haar foto's. Maar soms, soms word ik zo benauwd bij het idee dat ik haar nooit meer een knuffel kan geven, met haar kan babbelen of kan lachen. Het is allemaal zo definitief en dat vind ik zo'n ondraaglijk idee. Haar jassen hangen nog aan de kapstok en ik heb alles gelaten zoals het is, want ik kan het nog niet aan om alles zomaar weg te doen. Zo heb ik tenminste nog het gevoel dat ze hier een beetje is. Dankjewel Wilma voor je reactie. Het is goed van mensen te horen die weten wat er in je omgaat. Met lieve groetjes

Lieve mama, van harte met moederdag, hoor. Heel veel dank voor het onze moeder hebben willen zijn, voor al uw goede zorgen, uw liefde, uw warme persoonlijkheid die ons zoveel heeft geleerd. Op deze dag missen Suzette en ik u nog meer dan anders. We zullen altijd van u blijven houden, lieverd, door alle eeuwen en over alle grenzen heen. Dikke, dikke meoderdagknuffeltjes!

Coby Herder

15 years ago

Lieve Ingrid, Ik hoop, dat je je verdriet op deze manier een plekje kan geven, alles herinnert je aan je moeder, dat geeft niet, maar ik hoop dat je er een keer vreugde gaat beleven aan al die herinneringen, plekjes en speciale datums. Ik vind het zo erg voor je, dat je zo ongelukkig bent. Ik denk elke dag wel even aan je/jullie, misschien helpt het een beetje, dat je weet, dat je niet alleen bent met je verdriet. liefs, Coby!x

Ingrid

15 years ago

Dankjewel lieve vriendin voor je medelevende en warme reactie,heel lief van je, hoor. Ja, ik mis haar zo ontzettend en het is zo leeg in huis als je thuiskomt. We babbelden dan altijd de dag even door met elkaar en nu is ze er niet meer. Ik mis gewoon mijn vriendinnetje zo en voel me daarom zo leeg en ellendig. Ik wil zo graag nog even met haar babbelen, met haar lachen en boodschapjes met haar doen. Nu heb ik alleen nog haar gedenkplekje. Zelfs al die goede herinneringen doen me pijn, te weten dat dat nooit meer terugkomt en alles voorgoed voorbij is. Maar het is fijn te weten dat je elke dag wel even aan ons denkt, Co. Dankjewel lieverd.

ther1956

15 years ago

Dag Ingrid, alle berichten die ik van je gelezen heb vervullen me met diepe ontroering en doen mij beseffen, hoe verbluffend de overeenkomst tussen jouw en mijn sitatie toch is. Het is zonneklaar: Ook jij koesterde een onuitsprekelijke liefde en bewondering voor je moeder. De impact van haar overlijden MOET dus wel reusachtig zijn. Dan helpt maar een ding: HUILEN! Jank wat je janken kunt, Ingrid, want dat lucht op. Ook ik doe dat nog regelmatig. Verdriet mag je immers hebben, net zo veel en net zo lang als je er zelf behoefte aan hebt. Wat anderen daar van vinden, doet er totaal niet toe. Alleen JIJ bepaalt de duur van het rouwproces. Natuurlijk zouden onze moeders niets liever hebben gewild, dan dat we de draad na hun overlijden zo snel mogelijk weer oppakken en ons geluk hervinden, maar rouwen kost nu eenmaal tijd... EN geduld. Natuurlijk heb je er grote moeite mee dat die rot wereld 'gewoon' doordraait zonder mam, terwijl voor jouw gevoel je eigen wereld in zijn geheel is ingestort en je het dus niet meer ziet zitten. Maar Ingrid, het drama met moeder is nog maar slechts weken geleden... gun jezelf dus vooral de tijd om het verdriet te verwerken. Mijn zus adviseerde me destijds, om zo veel mogelijk bij de dag te leven en vooral niet te ver vooruit te kijken onder het motto "Komt tijd, komt raad". Ik moet zeggen, dat dit advies me uitstekend heeft geholpen en me voor onnodige paniekgedachten over de toekomst heeft behoed. Wellicht dat ook jij daar baat bij hebt. Ik hoop het toch zo, want ik weet maar al te goed, wat jij momenteel voelt! Inderdaad, mijn rouwverwerking duurt nu bijna twee jaar en dus een behoorlijke tijd. Wellicht heeft dat te maken met het feit, dat mam niet alleen mijn moeder, maar ook mijn levenspartner was. Ook ik kom dus dagelijks in een akelig leeg huis, maar het begint een beetje te wennen. Moederdag 2009 was al een stuk dragelijker dan die van 2008 en ik heb er het volste vertrouwen in, dat die van 2010 nog dragelijker zal zijn, waarmee ik alleen maar duidelijk tracht te maken, dat de factor tijd uiteindelijk in ons voordeel zal werken, hoe ongeduldig we in dezen ook zijn. Laat die jassen van moeder dus maar lekker aan de kapstok hangen als je dat prettig vindt. Je zult zien, dat op een zekere dag ook jij de kracht en de behoefte krijgt, om ze toch maar op te ruimen. Beste Ingrid, nogmaals heel veel sterkte gewenst en heb vooral vertrouwen in jezelf en uiteindelijk ook in de toekomst. Met welgemeende en hartelijke groeten van Therry PS. Mijn zus heeft ook een tribute gemaakt voor mam: Dini Evers-Bosveld

Ingrid

15 years ago

Dag Therry, Dankjewel voor je lieve reactie, hoor, die mij weer wat moed geeft. Ik ben ook even op de mooie site van jullie moeder geweest en heb daar even rondgewandeld. Inderdaad, veel overeenkomsten, Therry, en ook jullie moeder leek mij goedlachs en vrolijk. Vanmorgen ben ik naar het strooiveld gegaan en heb de bloemen weer water gegeven, want die stonden er nog prachtig bij in de vazen. Daar ben ik even gebleven, omdat het daar zo vredig is en je dan even kan babbelen met moedertje. Ja, de bedrijfsarts zei ook dat ik op mijn eigen tempo moet rouwen en me niets moet aantrekken van anderen. Dat het mijn rouw is en ik er alle tijd voor moet nemen en dat je daarin 5 fases hebt. Ik zit nog in fase 1 en heb het gevoel daar nooit meer uit te komen, maar volgens hem komt dat wel. En ja, ik heb haar jassen nog aan de kapstok hangen en laat dat voorlopig ook zo. Ik weet wel dat mijn moeder zou willen dat ik doorging en plezier zou hebben, maar het is even zo moeilijk. En ik wil haar met mijn verdriet niet tegenhouden op haar nieuwe weg, maar ik kan het gewoon niet helpen zoveel te huilen. Ik wil zo graag weer even met haar babbelen, haar een knuffel kunnen geven, met haar kunnen lachen en gewoon boodschappies samen doen. Zij was mijn liefste en trrouwste vriendinnetje! En ik zie steeds maar haar laatste 3 weken van lijden voor me en haar sterven in onze armen en dat afgrijselijke gevoel van machteloosheid zal ik nooit meer vergeten. Ik wilde haar zo graag redden, maar kon helemaal niets uitrichten dan haar overgeleverd weten aan die prutsers van witte jassen. Waarom ze altijd zo weinig geluk in haar leven mocht hebben, terwijl ze zo'n zuiver zieltje was die altijd eerst aan anderen dacht en in staat was haar laatste hemd weg te geven, ik begrijp het niet! En zelfs haar levenseinde mocht niet vredig en zacht zijn, maar met zoveel lijden gepaard. Het heeft mijn hart zo uitgerukt, Therry. Maar niets ter wereld kan het ongedaan maken en ik moet de dagen maar door zien te komen. In elk geval geeft jouw reactie mij wat troost, wetende dat ik geen uitzonderingsgeval ben en dat je verdriet mag hebben en mag rouwen. Dank, heel veel dank en uiteraard wens ik jou ook nog veel sterkte toe. Met lieve groetjes, Ingrid

Ach mama, morgen is het moederdag en we kunnen niet uit brunchen met ons viertjes. Het doet me zo pijn om al die moederdagreclames te moeten zien en horen. Morgen kan ik alleen maar extra lichtjes voor u branden en aan u denken. Vandaag moest ik denken aan uw leven dat zo zwaar, eenzaam en moeilijk was. En het deed me verdriet te denken aan hoe bescheiden u was en hoe u daardoor altijd zo vergeten werd door iedereen. U stond altijd achter in de rij, dacht altijd eerst aan anderen en bleef daardoor vaak zo onopgemerkt. En ik hoop en wens zo dat u het nu zoveel beter heeft en zoveel gelukkiger bent, lieverd. U was zo'n zuiver zieltje waarvan ik nog zo ontzettend veel kon leren. En u had het niet verdiend zo te moeten sterven, zo aan uw lot te worden overgelaten door die prutsers van witte jassen. En die machteloosheid die ik voelde, ik wilde u redden, maar kon niets doen. Ach lieverd toch, later, later zien we elkaar terug. Ik vergeet u morgen niet. Ik heb vandaag allemaal verse bloemetjes voor u gekocht, zodat ook u met moederdag weer in de bloemetjes bent. Lieve, dikke knuffeltjes maar weer en voor altijd in mijn hart, mama

Vandaag was het weer zo'n vreselijke moeilijke dag, mama. Ik kon niet stoppen om te denken aan uw laatste weken en uw heengaan. Ach lieverd toch, Suzette en ik missen u toch zo. Dikke, dikke knuffeltjes, mama

Ach, lieve mama, ik mis u nog altijd, elke dag opnieuw. Soms moet ik zo ontzettend veel huilen, alsof het helemaal vanuit mijn ziel komt. Ik moet een weg zien te vinden uit dit verdriet, mama, maar Suzette en ik, we hebben het er zo moeilijk mee. Ik zou willen dat u er weer zat als ik thuis kom, dat ik weer met u kon babbelen, kon lachen, kon praten. Buiten zoek ik vaak naar een sneeuwwit bolletje, maar die zie ik nergens, lieverd. Ik denk vaak terug aan onze laatste dagen samen. Wat hebben die klungels van een witte jassen ons toch aangedaan, mama. Ach lieverd, ik had u in mijn armen uit dat ziekenhuis willen dragen naar een ander ziekenhuis waar ze wel naar u zouden omkijken, maar uw open wond, hoe moest ik dat toch doen. Mijn grootste wens kan alleen nog zijn, lieverd, dat u het nu goed hebt, dat zo'n zuiver zieltje als u een mooie plaats krijgt daar in die andere wereld. Knuffeltjes, mama, knuffeltjes, ik draag u altijd, altijd in mijn hart, lieverd

Ook vandaag was het weer een verdrietige dag, mama. Ik was gaan winkelen voor de afleiding, maar opeens kreeg ik het weer te kwaad. Ik haalde net nog ons huis en toen ik de deur achter me sloot, toen heb ik zo moeten huilen. Alles draait maar door, maar u bent er niet meer en dat doet zo pijn. Hoe kan alles nu zo maar doorgaan? Ik heb nieuwe rozen voor u gekocht en kaarsen en grote lichtjes en we kunnen weer even vooruit. Ach lieverd, ik mis u toch zo. Het benauwt me zo te weten dat ik u nooit meer een knuffeltje kan geven, dat we nooit meer samen zullen lachen. Waarheen ik ook ga, u zult altijd in mijn hart zijn, door alle eeuwen en over alle grenzen heen. Knuffeltjes maar weer, lieverd, knuffeltjes!