Ach, lieve mama, gisteren was het alweer 7 jaar geleden, maar voor mij is het nog gisteren. Ik mis u zo, lieverd, nog altijd. Uw witte bolletje, uw sprankelende lach, gewoon uw warme aanwezigheid. Er is nog altijd die vreselijke lege plek. Ik zou willen dat ik de tijd terug kon draaien en dat het allemaal maar een nachtmerrie is geweest waaruit ik weer ontwaakt ben. Hoe kan de wereld toch blijven doordraaien zonder u? Mijn lieve, lieve moedertje, ik mis u nog zo verschrikkelijk!

Elke dag nog mis ik u! Alles herinnert mij nog aan u. Ik mis u zo!

Ach lieve mama, ik mis u nog zo, ik mis u zo, lieverd, nog elke dag!

Ach mama, het is weer maart, die verschrikkelijke maand waarin wij u verloren! Ondanks de lente zal maart nooit meer vrolijk zijn en iets zo pijnlijks hebben! Ik mis u nog altijd, elke dag weer en soms, als ik wakker word, dan hoop ik nog altijd dat het allemaal gewoon 1 grote nachtmerrie was, meer niet. Maar met het opstaan komt de realiteit, u bent er niet meer. Uw klaterstemmetje door dit huis, uw stralende lach, alle kamers zijn leeg en koud. En wie kan begrijpen hoe erg je iemand kan missen dat het zo pijn doet. En je weet niet hoe je die pijn moet verzachten, hoe dat gemis gewoonweg nooit zal overgaan. Lieverdje, ik mis u zo, nog elke dag en bij alles wat ik doe! aar u ook bent, catch my kisses!

Alweer een kerst zonder u, mama. Alweer die lege stoel. Ik mis u nog altijd, lieverd. Het gemis doet nog zoveel pijn. Ach lieverd toch! Ik zou willen dat ik de tijd terug kon draaien, maar helaas! Kusjes, lieverd, kusjes!

Er gaat geen dag voorbij, lieve mama, of ik denk aan u! en ik mis u, ik mis u nog altijd! Er is altijd weer die lege stoel!

Ik mis u nog zo, mama. Elke dag moet ik nog aan u denken, aan uw lach, uw babbeltjes, uw zingen elke dag, uw optimistische kijk op het leven. Soms fantaseer ik dat uw sterven slechts een nachtmerrie is geweest. Dat ik straks thuiskom en u op mij wacht en vraagt hoe het was. Ach lieverd toch, ik kan uw lijdensweg en dat medische geklungel maar niet uit mijn hoofd verdrijven. Ik had u nog zoveel willen zeggen, nog zoveel. Wat een unieke en warme moeder u was! Hoe u altijd eerst dacht aan anderen en u zelf altijd op de laatste plaats stelde. Ach lieverd, zo weinig mensen zijn maar goed voor u geweest en toch, u was er altijd voor een ieder die hulp nodig had. En dat doet me zo pijn, dat u zo weinig geluk heeft mogen kennen. En dat u alleen uw weg moest gaan dit keer. Ik had zo graag u voorgegaan en u de weg gewezen. Ik mis u zo! Overal zoek ik dat sneeuwbolletje, maar helaas!

Alweer 12 augustus 2012 en dat u stierf, het lijkt nog zo kort geleden, lieverd. Soms zie ik u nog zo voor mij, hoor ik u zingen en lachen en dan wil ik zo graag dat het werkelijkheid is. 5 augustus heb ik extra bloemetjes gebracht, hoor, uw verjaardag, lieverd, ik ben het niet vergeten! Heb de hele week kaarsjes voor u gebrand. Mooie, lange witte kaarsen! En ik heb natuurlijk het gedenkplekje at ik voor u heb ingericht met al uw lievelingsbeeldjes, hoor en bloemetjes natuurlijk. Het lijkt zo wreed u nooit meer te kunnen zien, met u te kunnen babbelen en lachen en dan uw heerlijke gerechten, ik mis het allemaal. Probeer me te herinneren hoe u alles maakte, maar zo'n goede kokkin zal ik nooit worden. Tante Marie is 90 jaar geworden, wat een leeftijd! Maar ze kan nog maar zo weinig en ze zei me dat ze voelt dat haar einde nadert en dat maakte mij zo paniekerig. Uw aloude vriendin en dan, dan is er niemand meer van uw generatie. Het zal me opnieuw pijn doen wanneer ook zij sterft. Alleen maar omdat haar sterven weer een afscheid zal zijn van alles wat met u te maken heeft. Als ik aan jullie denk, dan zie ik jullie in jullie jonge jaren en dan vraag ik me af hoe de tijd zo snel voorbij kan gaan zonder dat je je ervan bewust bent. Elke dag kan een laatste zijn. Ik hoop zo dat als straks mijn tijd daar is, dat u mij opwacht en ik u weer kan omhelzen! Het leven gaat zo wreed door, mama! Soms hoop ik zo dat u zoveel bespaard is gebleven. Dan bedenk ik me dat ik u misschien met de jaren steeds meer had moeten zien aftakelen en ik had dat niet kunnen aanzien, lieverd. Ik zie tante Marie en ze is zo afhankelijk van anderen en ze haat dat. Ze ligt daar maar en ze zei me dat het voor haar ook niet meer hoeft. Ze kan niet eens meer bezoek ontvangen, want dat vermoeit haar teveel, zegt ze. En dat is wel verdrietig, want Suzette, Jan en ik hebben haar al een paar keer willen opzoeken, maar dan zegt ze op het laatste nimmertje weer af, want dan is ze te moe. Zelfs een uurtje kan ze al niet meer verdragen. We hebben er wel begrip voor. We hebben haar we gevraagd of ze goed voor haar zijn in dat verzorgingstehuis, want dat willen we wel weten natuurlijk, want anders brengen we haar zo ergens anders onder, hoor. Maar ze zegt dat ze heel lief voor haar zijn, dus dat moeten we dan maar aannemen. Soms opeens kan me zo een paniekerige gevoel aanvallen. U nooit meer te zien, aan te raken, gezellig met u te babbelen en lachen. Alle kamers zijn zo stil! Ik ga nog elke week naar uw plekje op het strooiveld bloemetjes brengen, hoor. Daar voel ik mij vredig en het is alles wat ik nog voor u kan doen. Er staan altijd vijf vazen en Suzette en Jan komen ook regelmatig met een boeket. Ach mama, ik mis u, ik mis u nog altijd zo erg!

Ach mama'tje, ik mis je nog zo erg. Ik moest net opeens zo huilen om je. Soms wil ik je nog zoveel vertellen, maar dat kan gewoon niet meer. Alweer meer dan 3 jaar geleden, lieverd, en het is nog steeds alsof het gisteren was. Soms tijdens het winkelen dan zie ik wat voor u en dan wil ik het kopen en an realiseer ik me opeens dat dat helemaal niet meer kan. U wacht thuis niet meer op mij. Soms verlang ik zo uw stem te horen, uw zingen, uw lach, uw hand door mijn haar. Ach lieverd, hoe snij je verdriet en gemis toch uit je hart? U was bijna weer jarig geweest, lieverd! Ik wil zo graag weten dat u het goed maakt, dat u eindelijk gelukkig bent en dat ze goed voor u zijn waar u bent. U heeft het zo verdiend. U was altijd zo begaan met de zwakkeren en zo goed voor mensen, maar zij helaas niet voor u. Ach lieverd toch, mijn hart breekt nog elke dag als ik eraan denk hoe zwaar uw leven was. En toch zo een moeder uit duizenden, zo liefdevol, zo warm. Mijn allerbeste en trouwste vriendinnetje, ik mis u, ik mis u nog elke dag. Ach, sneeuwbolletje toch!

Hallo Ingrid, Ik heb helaas geen mail van je ontvangen. Ik denk dat je mijn oude mailadres nog had. Maar bij deze nogmaals mijn e-mailadres anita.evers@chello.nl Liefs Anita

Ach mama, vandaag is zo een verdrietige dag. Ik weet nog, lieverd, hoe u stierf in mijn armen en de radeloosheid en onmacht die ik voelde! Ik moest u laten gaan en het brak mijn hart tot op de dag van vandaag! Ik mis u zo, nog elke dag en ik kan het maar niet van mijn netvlies krijgen, die drie weken van uw lijden. Als ik nu maar zou weten dat u eindelijk niet meer hoeft te lijden en waar u ook bent gelukkig mag zijn. Ach sneeuwbolletje, ik mis u zo!

Ach lieve mama, het is weer maart, altijd weer zo'n verdrietige en zware maand. Ik mis u nog altijd, lieverd, er is nog altijd die enorme, donkere leegte. Ik hoop zo dat u eindelijk gelukkig bent en geen pijn meer heeft en niet meer lijdt. Zo vaak nog zoek ik tussen mensen uw sneeuwbolletje, mama. Ik mis u nog zo!

Hallo Anita, Ik zal je mailen op je emailadres dat ik gevonden heb! Hoop dat dat nog steeds hetzelfde is. tot daar! Met gr. Ingrid

Lieve Ingrid, Ik moet regelmatig aan je denken en ben je zeerzeker niet vergeten,maar ben jouw mailadres kwijt geraakt doordat mijn computer is gecrasht. Hoe gaat het met je? Ik las al dat je jouw mams ook nog iedere dag mist en je hebt gelijk hoor, dat gemis wordt echt niet minder. Je leert er hooguit mee leven, dat je moeder er niet meer is. Zo ervaar ik het tenminste wel! Ik ben heel erg benieuwd of je nog actie hebt ondernomen tegen die prutser in het ziekenhuis en wat daar uit is gekomen. Ik hoop dat hij een kerel is en zijn fout op zijn minst heeft toe gegeven. Je mams krijg je er helaas niet mee terug, maar een excuus en zijn fout toegeven, is wel het minste wat hij kan doen! Met mij gaat het niet zo goed, ik heb eerst mijn broer opgevangen, en was erg bezorgt over hem, omdat mijn moeder bij hem inwoonde en hij alleen achterbleef na haar overlijden. Met hem gaat het nu best redelijk goed, en nu komt bij mij het verdriet er allemaal langzaam maar zeker uit.Ik neem er de tijd voor om het overlijden van mijn lieve mams te verwerken, maar voel me absoluut heel verdrietig momenteel. Ik doe alles wat er van me verwacht wordt, ten opzichte van mijn gezin en mijn werk ,maar het is allemaal op de automatische piloot,want het verdriet vergt al mijn energie op. Ik hoop dat het met jou wat beter gaat en dat je al een stukje verder bent in je rouwproces. Ik hoop nog eens iets van je te horen! Sterkte met alles! Lieve groetjes van Anita

Ach lieve mama, ik mis u nog altijd. Het is bijna weer kerstmis en weer zult u er niet zijn. Het is verschrikkelijk om al die feestdagen te moeten meemaken zonder u. Als ik nu maar wist dat u goed terecht bent gekomen, mama, dat u het goedmaakt en niet meer lijdt en geen pijn meer heeft, als ik dat nu maar wist, lieverd. Ze zeggen dat het gemis op den duur minder wordt, maar dat is niet zo, hoor! Ik kan het niet helpen nog steeds zo boos te zijn op die prutser van een chirurg, hij heeft u gewoonweg de dood ingejaagd, ik zou hem nog altijd willen slaan. Ach lieverdje, weer neem ik geen kerstboom, niks geen kerst in dit huis. En dan al die domme kerstkaarten die ik moet schrijven, ik heb daar gewoon geen zin meer in. Prettige kerstdagen en gelukkig nieuwjaar! Er is niets prettigs meer aan en niets gelukkigs. Ach vrouwtje toch, laat het toch goed met u gaan. We hebben samen zoveel gelachen en nog altijd kan ik uw uitbundige schaterlachen horen als ik u vrouwtje Piggelmee noemde of sneeuwbolletje. Zomaar voorbij, mama, zomaar voorgoed voorbij. Ik zal u altijd blijven missen.

Ach lieverd, nog altijd mis ik u, hoor. Er gaat geen dag voorbij of ik denk aan u. Ik kreeg vorige week verdikkie nog een verzoek van die zgn. klachtencommissie om hen te berichten hoe of we hen ervaren hadden. Ze wisten niet eens meer wanneer het zich had afgespeeld allemaal, in 2009 of 2010! Wat een betrokkenheid! Nu, ik weet het nog exact, hoor lieverd. Hoe u na 3 weken van ernstig lijden door al dat medisch geblunder in onze armen stierf! En ik weet nog hoe die bitse, vrouwelijke arts op ijskoude manier uw dood vaststelde, alsof u een wegwerpartikel was! Ik zou haar daar nu nog steeds een paar oorvijgen voor willen verkopen! U was een uniek, warm en waardevol mens en ik mis u nog elke dag! Maar ik heb aan hun verzoek voldaan en alle vragen beantwoord met de waarheid en niets dan de waarheid! We brachten u zo vol leven weg en kregen u dankzij hun geklungel en ongeinteresseerdheid binnen 3 weken in een houten kist terug. Ik hoop zo, mama, dat u nu niet meer lijdt en ergens, waar dan ook, gelukkig bent. Catch a kiss, mama!

Ach mama'tje, ik mis u toch nog zo, lieverd. Oh, wat zou ik nog graag met u babbelen en weer als vanouds met elkaar schaterlachen. Ik zou willen dat alles 1 grote nachtmerrie was en verder niets. Dat ik wakker zou worden en u er gewoon nog was. Waarom moet alles toch voorbijgaan? Ik mis uw steun, uw troost, uw babbeltjes. Waarom toch he mama? Ik zou nog zoveel, zoveel willen zeggen.

Ach mama'tje toch, elke dag nog mis ik u. Alles lijkt zo zinloos zonder u, maar toch probeer ik door te gaan, lieverd, zo zou u het willen. Dan hoor ik u als altijd zeggen 'alles sal reg kom'. Ik mis wie u was, uw babbeltjes, uw lach, uw steun, uw warmte, uw meeleven met alles wat ik ondernam. Het is alweer 2 jaar geleden, lieverd, maar het lijkt nog zo dichtbij. En die 3 weken op die IC, ik kan ze maar niet uit mijn hoofd zetten. Ik mis u zo, ik mis u zo, lieverd

Wat mis ik u toch nog. Morgen is uw sterfdag, lieverd. Dan is het alweer 2 jaar dat u weg bent en nog elke dag is er dat gemis. Ik zou willen dat u er nog was. Dat ik 's morgens wakker word en het allemaal 1 grote nachtmerrie blijkt te zijn geweest. Wat mis ik u toch!

Alweer een jaar voorbij, lieverd en weer was u er niet bij. En dat doet zo een pijn, weten dat u er nooit meer zult zijn, aan geen enkel kerstdiner meer, op geen enkele oudejaarsavond, bij geen enkele inluiding van een nieuw jaar. Het beeld van u op dat zware ziekbed krijg ik nog steeds niet van mijn netvlies. Ik herinner me nog alles, lieverd. Dat u vroeg 'waar bleven jullie nou, ik heb de hele dag op jullie gewacht', want in uw zieke toestand begreep u niets van die bezoekuren. En toen het bezoekuur een keer afgelopen was en u zei 'gaan jullie nu weg en ik dan, nu sta ik hier in de regen en alleen kan ik mijn huis niet vinden'. Ach lieverd, op zulke momenten brak mijn hart zo. En ik hoor het nog zovaak die zware momenten. Ik hoop zo dat u goed terecht bent gekomen en gelukkig bent en niet meer lijdt. Ik wil vaak nog zoveel zeggen, dat het me zo spijt en zoveel verdriet doet dat ik u niet kon helpen, zo machteloos moest toezien hoe u elke dag een beetje meer van ons wegglipte. Ik ben nog zo boos, mama, zo boos op die prutsers van artsen. Soms gaat het wel, maar vaak voel ik me nog zo verdrietig en zo boos. Als ik nu maar wist dat het goed met u gaat, dat u gelukkig bent waar u bent en alles goed is met u. Waar ik ook ga, ik draag u voor altijd in mijn hart als een kostbare en onbetaalbare schat. Catch a kiss, mama

Ach moedertje, wat mis ik u toch nog elke dag opnieuw. De feestdagen komen er weer aan en het wordt alweer de 2e kerst zonder u. U genoot zo van de feestdagen als we allemaal bij elkaar waren en nu, nu is er niets meer aan. We kijken maar tegen uw lege stoel aan, lieverd. Altijd ontbreekt er iemand met haar vrolijke babbeltjes en warme gezelligheid. Hoe snij je verdriet toch uit je lijf, mama? Ik hoop zo dat u nu eindelijk gelukkig bent en dat u niet meer lijdt en geen pijn meer heeft, als ik dat nu maar wist.

Gisteren zou uw verjaardag zijn geweest, lieverdje. Ook nu kon ik weer geen cadeautje voor u kopen. Maar gisteren heb ik u wel 3 boeketten rozen gebracht, lieverd, op uw plekje op het strooiveld. Het was weer een zware en moeilijke dag, want alle herinneringen spookten weer voortdurend door mijn hoofd. En de buitenwereld begrijpt er geen fluitekruid van, verwachten maar dat ik al lang over mijn rouw heen moet zijn. Maar ze weten ook niet wat voor unieke en warme moeder u was. Ik kan het niet helpen nog elke dag om u te moeten huilen, lieverd. Niets zal ooit nog zijn zoals het was. Maar waar u ook bent, u zal altijd in mijn hart zijn als een kostbare, onbetaalbare diamant, over alle grenzen en door alle eeuwen heen.

Marie-Louise Driessen

14 years ago

Ik krijg kippenvel bij uw verhaal... Tranen lopen echt over mijn wangen...Maar weet dat je niet alleen bent al voelt dat soms wel zo. En niemand mag een tijdsbestek geven aan een rouwproces..Mijn beste vriend is 5 jaar geleden overleden en ik mis hem nog elke dag zo verschrikkelijk.... Ben blij dat u zo;n goede band had met uw moeder, niet iedereen kan dat zeggen en koester de fijne momenten die jullie samen hadden. Ze straalt gewoon alle liefde uit op de foto zoals je haar ook omschrijft, Je mag trots zijn op haar en zij op jou! Liefs Marie-Louise

We zijn weer terug van vakantie, mama. We hadden uw foto meegenomen hoor en de lichtjes ook en zo was u toch met ons op vakantie. Terug van vakantie ben ik meteen naar uw plekje gegaan op het strooiveld om bloemetjes te brengen, maar schrik ... alle vazen en bloemen waren weggehaald omdat ze het veld hadden moeten maaien. Ik had het al gehoord van John die tijdens mijn vakantie zo goed was om voor mij bloemetjes naar u toe te brengen. Gelukkig wist ik waar uw plekje ongeveer was en heb ik weer vazen gepakt voor mijn boeketten voor u. Toen ik weg wilde gaan zag ik opeens 5 gaten in het grasveld en toen wist ik dat daar de oorspronkelijke plaats was. Dus gauw de vazen in de oude gaten gezet. Gelukkig maar dat ik ze zag. Ik was al bang geen plekje meer te hebben om naar terug te gaan. Het blijft nog altijd moeilijk, mam. Ik mis u nog bij alles, hoor, en het blijft voortdurend een lege plek. Maar ja, ik probeer mijn verdriet zoveel mogelijk te verbijten, hoor, want je wordt geacht maar meteen over je verdriet heen te zijn en zo niet, dan krijg je allemaal van die rare opmerkingen. Dus lieverd, ik verwerk het maar liever alleen. Ik mis nog altijd onze babbeltjes, hoor, en ons vele lachen om de dingen om ons heen. Ach moedertje toch, wat zou ik graag nogeens met u willen praten. En ik heb opeens nog zoveel vragen. Ik mis u zo, ik mis u nog altijd!

Ach lieverd, ik mis u nog steeds zo verschrikkelijk. Als ik terugdenk aan al die keren dat we samen zo gezellig gebabbeld hebben, uitbundig gelachen om van alles en nog wat, ach mamaatje, wat mis ik u dan toch. Ik doe er alles aan om afleiding te vinden, maar u bent er niet meer om te vragen hoe het was. Mijn lieve vriendinnetje toch, ik haat die arts toch zo die u en ons dit heeft aangedaan, wat een vreselijke prutser! Als ik maar kon weten dat u nu eindelijk gelukkig bent en zonder pijn en lijden, dan zou het goed zijn.

Ach lieve mama, wat mis ik u toch nog. Elke dag voel ik verdriet om u. Die 3 weken blijven maar op mijn netvlies gegrift, mama. Hoe snij je verdriet toch uit je lijf?

Ik mis u, mama, ik mis u zo. Gisteren moest ik iemand opzoeken in dat zelfde ziekenhuis. Ach lieverd, ik kreeg het er zo benauwd , alsof ik stikte. Ik ben ook maar even gebleven, hoor, kon het gewoon niet langer opbrengen. Daarna ben ik weer verse rozen op uw plekje gaan brengen, hoor. Het is net een klein, bloeiend tuintje. Ach lieverd toch, ik mis u nog zo.

Lief, lief moedertje, gisteren heb ik u weer mooie rozen gebracht, hoor. 2 boeketten van Suzette en Jan en een boeket van ma. En morgen ga ik uw oude vriendin, tante Marie, opzoeken, hoor. Ze krijgt helemaal geen bezoek en dat is ook zielig natuurlijk. Ze is bang om straks alleen te sterven, maar ik heb gezegd dat ik en Suzette en Jan toch zeker zouden komen als het zo ver is, wat is dat nou. Niemand mag alleen die laatste weg afleggen, hoor. Ik heb allemaal lekkernijen voor haar gekocht, want ze kan dat zelf niet meer gaan halen natuurlijk. De rit erheen zal verschrikkelijk zijn zonder u, hoor. Maar ja, je kan haar ook niet alleen laten met de Pasen. Ach mama'tje, wat mis ik u toch, o ja, ik mis u nog steeds, lieverd.

Ik ben op uw sterfdag naar uw plekje op het strooiveld geweest, hoor lieverd. Het was net een klein tuintje met al die boeketten rozen. Toch had ik weer een nieuw boeket meegebracht, want ik wilde niet komen zonder bloemetje op die dag. Alweer een jaar geleden, mama, het lijkt voor mij nog gisteren. Elke dag denk ik nog aan u en ik mis u nog elke dag, hoor. Mijn liefste en trouwste vriendinnetje, ach mama, ik kan het niet helpen u nog zo te missen. Ze zeggen dat het leven doorgaat en dat u zou willen dat ik gelukkig was. En dat weet ik allemaal, maar elke dag blijft een gevecht. Hoe snijd je verdriet uit? Ik weet het niet, lieverd, ik kan dat niet. Ik wil met u babbelen en lachen en uw mening en advies vragen over zoveel dingen. Ach, lief moedertje, u was zo waardevol in mijn leven, zo een kostbaar bezit. Ik denk aan u, mama, en ik hou van u door alle eeuwen en over alle grenzen heen en niemand neemt dat af. Hoe snijd je verdriet uit, mama? ik weet het niet.

Heel veel sterkte morgen bij de 1e sterfdag van jullie moeder.

Ingrid

14 years ago

Dankjewel Brenda, wat lief van je om daaraan te denken! Morgen ga ik naar haar plekje op het strooiveld. Het is alweer een jaar geleden, maar het lijkt gisteren. Wat mis ik haar toch!

Ach moedertje toch, ik denk aan vorig jaar, aan toen we nog niet wisten hoe weinig dagen u nog had en ik zou willen dat ik dag en nacht bij u had kunnen zijn toen. En ik kan het niet helpen, maar ik mis u nog altijd. Ik mis uw babbeltjes, uw vrolijke lach, uw liedjes. Ik mis u, ja nog steeds!

Ik heb met tranen in mijn ogen gelezen hoe U praat over U moeder, wat een warm en liefdevol persoon zij was, en mijn respekt daarvoor. Maar ik denk ook dat Uw moeder niets liever zou willen dat U verder gaat met Uw leven, en Uw vleugels weer gaat uitslaan. Zoals ik het heb begrepen was Uw moeder een vrouw dat hield van het leven en van de mensen die haar dierbaar waren, en dat zou zij nu heel erg graag weer terug zien in U. U verstikt uzelf in het verdriet waarin U blijft hangen, en daardoor de mensen die heel veel van U houden " tekort" doet. U moeder is nu gelukkig, zij wordt omringt door heel veel lieve mensen waar zij nu haar liefde aan kan geven, en daar waar zij nu is weer verder gaat met stralen, zoals zij ook hier op aarde heeft gedaan. U moeder zou niets liever willen dat U weer openstaat voor het leven, en leef het leven als nooit te voren, en laat Uw moeder zien dat U weer gelukkig bent, want alleen dan kunt U haar ook weer gelukkig maken, en kan Uw moeder " verdergaan" met haar leven, want hierin wordt zij nu tegengehouden, omdat zij wordt tegengehouden door het verdriet van U. Het klink missschien heel erg hard voor U wat ik hier allemaal schrijf, maar U kan de liefde en warmte van alle lieve mensen om U heen pas echt weer gaan voelen als U Uw moeder los laat en laat gaan, en dat U weer open gaat staan om te ontvangen de liefde en warmte van alle mensen om U heen. Vergeten zal U Uw moeder nooit, maar door weer te gaan leven gaat U steeds meer het mooie zien van het leven van Uw moeder en U in plaats van al het verdriet en de pijn waarover U nu spreekt en voelt. Ik hoop dat ik met mijn schrijven U een stapje verder heb mogen helpen, en laat de mensen om U heen weer zien dat U er weer bent, niet alleen voor U zelf, maar ook voor hun. Zo zal U ook weer gaan voelen dat Uw moeder trots op U is, want een moeder ziet niets liever dat haar kind gelukkig is, en laten wij nu eerlijk zijn, een kind zien haar moeder toch ook het liefst gelukkig, of niet soms :-) Een hele dikke knuffel van Anja.

Ingrid

14 years ago

Dankjewel voor je lieve en steunende woorden, Anja, en ja, je hebt gelijk, ik weet het. Maar het is zo verschrikkelijk moeilijk om mijn leven weer op te pakken. En het ergste is, ik kan die drie weken waarin ik haar zo heb zien lijden, niet van mijn netvlies wissen. Ik voel helaas nog altijd die machteloosheid haar niet te kunnen helpen. En wist ik nu maar dat ze nu eindelijk zonder pijn is en gelukkig. Ja heus, ik wil weer verdergaan met mijn leven, maar ik kan het verdriet dat ik voel gewoonweg niet uitvlakken. Mijn moeder was mijn liefste en trouwste vriendinnetje en ik wenste zo dat ze haar laatste jaren gelukkig bij me mocht doorbrengen. Ze had al zo'n tragisch leven achter de rug en nu was zelfs een rustig einde haar niet gegund. Natuurlijk wist ik, dat ik - gezien haar leeftijd - haar elke dag zou kunnen verliezen, maar niet zo, niet door een zo grove medische blunder en verwaarlozing. Zij was zo'n liefdevol en warm mens en heeft zichzelf altijd weggecijferd voor anderen en zo'n einde had ze gewoon niet verdiend. Geen dag ging voorbij of ik hoorde haar zingen. Ze was dol op zingen en ze kon vaak zo hartelijk lachen om iets. We brachten haar vol levenslust naar het ziekenhuis en binnen 3 weken raakten we haar kwijt en hoe. Happend naar adem en zo zwak dat zelfs praten haast niet meer ging. En al onze noodbellen werden genegeerd. Ze was al oud en ze had meer tijd nodig om te genezen, ja, ja. Ze hebben haar verdikkie 6 dagen lang laten liggen met een losgeraakte darmaansluiting alvorens ze ingrepen. En na 2 dagen had ze een derde operatie nodig, want er was pus naar haar bekken gestroomd. En hoe kon ze nu 3 zware operaties te boven komen. En ja Anja, ik moet door met mijn leven, voor mijn moeder, maar het is niet zo gemakkelijk als het lijkt. Elke dag is weer een gevecht om te trachten die 3 laatste weken van haar leven te vergeten. Ik blijf het proberen, maar het blijft moeilijk, hoor. In elk geval, nogmaals heel veel dank voor je bemoedigende woorden en de tijd die je hebt genomen mij te willen helpen, Anja. Dat waardeer ik zeer zeker. Met lieve groetjes, Ingrid

Ik mis u mama, ik mis u nog zo erg.

Ach mama toch, het weer is vandaag zo triest, eigenlijk net zo triest als ik mij voel. Kom net terug van uw plekje van het strooiveld, alwaar ik uw rozen allemaal weer ververst heb. Overal was gestrooid, want de sneeuw is nu weer weg en het crematorium moet natuuurlijk alle verloren tijd inhalen. Overal lagen hoopjes as, ook dicht bij u. Ik vind dat zo triest om te zien en ben blij dat wij uw as hebben verstrooid in een hart, lieverd. Ik mis u nog zo verschrikkelijk. Soms stel ik mij voor dat u er nog bent, dat ik u hoor zingen met uw sprankelstemmetje en dat we weer samen lachen. Gisteren hebben ze de Lidl geopend, mam. U verheugde zich er zo op dat als ze geopend zouden zijn wij daar zouden winkelen, maar helaas lieverd. Ik ga ook niet meer naar C1000 nu. Ik ben er toen nog geweest, maar toen zocht ik u zoals gewoonlijk bij de vleesafdeling, maar hoe idioot, u was er natuurlijk niet. Ach, lief vrouwtje, wie zal ooit weten van hoe een onschatbare waarde u was. zo klein en altijd toch zo dapper. Een zo uniek, warm en lief mens, ik had nog zoveel van u kunnen leren. U was een honderdduizend maal beter mens dan ik ooit zal zijn, mama. Altijd denkend aan anderen, altijd even bescheiden op de achtergrond. Lieverd, ach lieverd toch, ik mis u nog zo!

Gisteren eindelijk weer naar uw plekje op het strooiveld gegaan, hoor. Ik heb er 4 boeketten rozen gebracht, 2 van Suzette en Jan en 2 van mij. Het sneeuwde gisteren gelukkig niet, zodat ik gauw gegaan ben. De oude rozen stonden er na anderhalve week nog mooi bij, maar ik heb ze toch maar ververst. Het water was wel bevroren, maar de rozen stonden nog allemaal rechtop en waren nog mooi van kleur. Ik mis u nog zo, mama. Het doet zo pijn in mijn hart en het voelt er zo dood. Ach lieverd toch, volgende maand is het alweer een jaar geleden, maar elke dag mis ik u nog en voel ik nog zoveel verdriet. Kon ik nog maar even met u babbelen, ik heb u nog zoveel te vertellen. Ik mis u zo, lieverd.

Lieve, lieve mama, ik mis u nog zo, ik mis u nog elke dag!

Ik denk aan je Ingrid, ben je niet vergeten, en mail je snel weer een keer! Knuf van Aniet

Ik mis je zo, mama, ik mis je zo. Ach lieverd toch, alweer bijna een jaar geleden, hoe ben ik de dagen doorgekomen? Ik mis je nog altijd.

Ingrid, ik hoop van harte dat je je gevoel van boosheid achter je kunt laten en kunt beginnen aan het eigenlijke rouwproces, dat lukt je niet met zoveel gevoelens van woede en onmacht. In oktober 2008 is mijn vader overleden, mede door medische fouten. Het geluk dat wij hebben gehad is dat er excuses aangeboden zijn. Wij krijgen hier papa niet mee terug, maar voor ons gevoel is er recht gedaan aan papa, een man die altijd als een leeuw voor zijn gezin vocht. Heel belangrijk was het voor ons om te laten zien dat je niet op zo'n manier met mensen om kunt gaan, al was papa "al" 79 jaar. Ik wens je alle kracht en sterkte toe om met je gevoelens om te kunnen gaan, probeer het s.v.p. want met negatieve gevoelens schiet je niets op, hier heb je alleen jezelf mee. Lieve meid, heel veel sterkte.

Ingrid

14 years ago

Dankjewel voor je lieve mailtje en medeleven Cora. Ja, ik weet het, mijn huisarts heeft mij ook gezegd dat ik niet aan mijn eigenlijke rouw toekom zolang ik nog zo boos ben en dus heb je helemaal gelijk. Maar het is zo afgrijselijk moeilijk door te gaan met je leven en alles uit te wissen. Natuurlijk zouden wij met miljoenen excuses ons lieve moedertje nooit meer terugkrijgen, maar wij wilden dat haar dood in elk geval niet voor niets zou zijn geweest en dat toekomstige patienten zouden worden behoed voor dergelijke medische blunders en verwaarlozing. Ik kan het beeld van mijn moeder op dat ziekbed en op haar sterfbed maar niet van mijn netvlies krijgen. We brachten haar zo levenslustig en optimistisch weg en binnen 3 weken ben je haar kwijt, terwijl we steeds maar aan de hadden getrokken dat het niet goed ging. We hebben haar 3 weken constant zien lijden en er was zoveel mis op die afdeling. En dan zat die prutser nog zo te liegen en bedriegen tijdens die hoorzitting, niet te geloven en werden alleen onze klachten tegen die verpleegkundigen gegrond verklaard. Maar uiteindelijk was toch zeker die prutser supervisor over die afdeling. Hij liet mijn moeder 6 dagen lang met een losgeraakte darmnaad liggen! En wie is er dan de hoofdverantwoordelijke? Nooit en te nimmer zal ik meer zomaar een arts kunnen vertrouwen. Ik probeer overal afleiding in te zoeken, maar ik kan het maar niet vergeten en kan het niet accepteren dat zo'n arrogante prutser er waarschijnlijk nog niets van geleerd heeft ook. Voor ze werd opgenomen vroeg ze ons nog 'ik red het toch wel?' En wij zeiden 'ja natuurlijk lieverd, ze zijn tegenwoordig zo knap'. En uiteindelijk heb je haar dan in de handen van de dood gegeven. Ze was 3 weken lang zo doodziek en we konden alleen maar machteloos toezien. Jullie hebben tenminste nog excuses gekregen, Cora, en natuurlijk neemt zoiets het verdriet om je dierbare niet weg, maar het geeft tenminste nog iets van een gevoel van recht. En ik mis haar zo, ik mis haar elke dag. Haar vrolijke babbeltjes, haar zingen, het uitbundige lachen met haar. Ze was zo'n vrolijk en warm vrouwtje en altijd denkend aan anderen. In elk geval heel veel dank voor je zo goedbedoelde mailtje, Cora, hoe dan ook, toch heel lief van je. Met lieve groetjes

cora verberkt

14 years ago

Ingrid, ik hoop niet dat je me opdringerig vindt, maar er moet me toch nog iets van het hart. Neem het s.v.p. niet verkeerd op, is bedoel het echt goed. Je kunt met alles wat je in je hebt dit niet meer ongedaan maken. Geloof me, de schuldigen moeten zich ooit verantwoorden, is het niet hier op deze wereld dan in het hiernamaals. Je kunt nu twee dingen doen, blijven hangen in je boosheid en woede, of ervoor zorgen dat deze leugenaars je je recht op een gelukkig leven niet ontnemen. Misschien ben ik vrijpostig, maar als ik je berichten lees, heb ik het idee dat als EEN iemand niet wilde dat je je zo ongelukkig voelt, dat je lieve moedertje is. Zij zou niets liever willen dan dat je zou proberen om het een plaatsje te geven, daar ben ik echt van overtuigd. Ik wil absoluut geen afbreuk doen aan je verdriet, maar waarom alleen kijken naar de laatste drie weken, kijk naar hoe het voor deze weken was, hoeveel jullie voor elkaar betekend hebben en hoe gelukkig jullie met elkaar waren. Wat bij mij goed geholpen heeft om e.e.a. te verwerken is dat ik een hele boze brief geschreven heb, naar niemand in het bijzonder. Ik heb woorden opgeschreven die ik in het normale leven niet zal gebruiken, heb een aantal pagina's volgeschreven, heb de brief verscheurd en in de open haard verbrand. Ik kan je niet vertellen wat voor een gevoel van opluchting mij dat gaf. Op dat moment was het klaar en had ik geen zin meer om mijn gedachten aan artsen en verpleegkundigen te verspillen. Ik weet dat jouw moeder op een goede plek is, natuurlijk had je haar nog jaren bij je willen hebben, maar geef de mooie herinneringen s.v.p. de bovenhand. groetjes, Cora

Ingrid

14 years ago

Nee Cora, ik vind je helemaal niet opdringerig, maar heel lief dat je zoveel tijd neemt om me te proberen te helpen. En je hebt ook helemaal gelijk, maar het is zo vreselijk moeilijk om het uit mijn hoofd te zetten. Hoe ik ook mijn best doe, het blijft allemaal maar op mijn netvlies hangen en soms voel ik me gewoonweg zo schuldig dat ik haar overgeleverd heb aan zo'n prutser eerste klas. En als ze ons die avond voor haar sterven hadden gezegd hoe kritiek het was, dan was ik niet meer van haar zijde geweken, dan was ik de hele nacht bij haar gebleven tot aan het einde. Ze is gelukkig wel in onze armen gestorven, maar de tijd was toen maar zo kort om haar nog zoveel meer te zeggen dan we al deden. Er gaat steeds zoveel door mijn hoofd. Ze vroegen ons of ze haar medicijnen mochten toedienen om haar sterven te vergemakkelijken want ze was zo kortademig en benauwd. We gaven onze toestemming, want we wilden niet dat ze meer moest lijden dan ze al deed. En achteraf vraag ik me ook weer af of ze niet juist gestorven is door die medicijnen. Misschien dat ze het anders nog had kunnen redden? Overal twijfel ik aan, overal voel ik me schuldig om. Misschien had ik het niet voor waar moeten aannemen dat ze meer tijd nodig had om te genezen omdat ze al op leeftijd was. Misschien dit en misschien dat, maar het heeft allemaal geen zin meer, ze is er niet meer. Met heel mijn hart wens ik dat ze nu gelukkig is en niet meer lijdt en geen pijn meer heeft, als ik dat nu maar zou weten. Ze heeft het zo verdiend om op een heel mooi plekje te zijn. Ja, misschien moet ik ook maar zo'n brief schrijven, Cora, ik zal het proberen. Dank maar weer voor je troost en steun en al je woorden die ik zeker zoveel mogelijk ter harte neem. Met lieve groetjes

Lief, lief moedertje, ik mis u toch zo. Kon ik de tijd maar terug draaien, want ik mis u nog zo. Knuffeltjes mama, knuffeltjes

Ik mis u nog zo, mama,ik mis u zo!

Ik kan die onrechtvaardige uitspraak van die zgn. onafhankelijke klachtencommissie van het ziekenhuis maar niet accepteren, mama. Ze hebben u daar laten sterven en die chirurg heeft zoveel gelogen tijdens die hoorzitting. Maar we hadden het kunnen weten,witte jassen onder elkaar, het dekt elkaar altijd. Die voormalige huisarts had zo gelijk toen hij me daarvoor waarschuwde! Ik heb ze toegewenst dat ze eens door diezelfde hel zullen gaan als waardoor ze ons hebben laten gaan die 3 weken lang dat we u zo zagen lijden. Maar ik zal niet rusten, mama. Onze ogen en oren hebben gezien en gehoord wat tot uw dood heeft geleid en totaan mijn dood zal ik die waarheid naar buiten blijven brengen. Ik mis u zo, lieverd, ik mis u zo!

Ach lieve mama, gisteren kregen we de uitspraak van die zgn. onafhankelijke klachtencommissie van witte jassen. Wat kan die chirurg toch liegen en bedriegen, ik zat me zo op te winden, mam, en moest weer zo huilen om al dat onrecht. Ach ja, witte jassen onder elkaar, he, die dekken elkaar immers altijd! Al onze klachten tegen die zak patat van een sukkel zijn ongegrond verklaard, behalve 2 tegen de verpleegkundigen. Ja, dat is het mindere allooi voor hen en daar kunnen ze zich geen buil aan vallen. Maar die sukkel van een chirurg, ja, alles wat hij zei is dus waar en wij worden dus uiteindelijk ook nogeens als leugenaars neergezet! Maar mama, wij weten wat en wie tot uw dood hebben geleid en niemand neemt ons die waarheid af en die zullen we blijven uitdragen tot aan onze eigen dood, ik beloof het u! Ondanks al onze alarmbellen hebben ze u 6 dagen laten liggen met een losgeraakte darmnaad en u vervolgens medisch verwaarloosd en laten kreperen! Die zgn. onafhankelijke klachtencommissie, mama, is 1 grote wassen neus van dekkende collega's! Lieve, lieve schat, ze komen niet van ons af. Ik zal de waarheid blijven uitdragen en uitdragen. U krijgen we er nooit meer mee terug, maar toekomstige patienten en hun familie moeten behoed worden voor zo'n schandalige gang van zaken die tot iemands dood kunnen leiden. Uw dood zal niet voor niets geweest zijn, lieverd, ik beloof het u!

Ach lief moedertje, het is inmiddels 2010 en ik ben zo blij dat die rot dagen voorbij zijn. Al die mensen die je geluk moet wensen of de gelukwensen die je moet ontvangen, terwijl je zoveel verdriet voelt. We missen u nog steeds zo verschrikkelijk, lieverd. Het idee dat we u nooit meer kunnen omhelzen, samen kunnen lachen, babbelen, u kunnen horen zingen. Vandaag werd ik gebeld door het ziekenhuis, mam. Het oordeel van de klachtencommissie is onderweg! Oh lieverd, ik hoop zo dat uw dood voor toekomstige patienten waarde heeft gehad. Maar lieverd, het blijven witte jassen onder elkaar, dus ik betwijfel het, maar ik zal er dan bekendheid aan blijven geven, hoor. Het kan en mag nooit meer voorkomen! Ach mamaatje, konden we de tijd maar terugdraaien! Wist ik maar dat u het nu goedmaakt, geen pijn meer heeft en niet meer hoeft te lijden. U was zo'n unieke, waardevolle en liefdevolle moeder en daarom doet het zo'n pijn. Kusjes mama, kusjes