Follow this tribute and get updates
User avatar
Anonymous
10 years ago

So it is solely normal that will she actually is obtained the next sensible move: building typically the underwear their self. [url=http://www.samanthaloverjp.com/]サマンサタバサ 財布[/url] http://www.samanthaloverjp.com/ サマンサタバサ アウトレット In a very new, remarkably stylish industrial, often the Judio product glass display cases typically the menswear pieces of your girlfriend range by doing a variety of stereotypically manly stuff in your home: cigarette smoking some sort of cigar, mowing the garden, skimming the swimming pool area, [url=http://www.popviviennekan.com/]ヴィヴィアンウエストウッド バッグ[/url] http://www.popviviennekan.com/ Vivienne Westwood ヴィヴィアン dogging some sort of hockey bordtennisbat, punching issues and also, umm, [url=http://www.katespadeseasonjp.com/]ケイトスペード 財布[/url] http://www.katespadeseasonjp.com/ ケイトスペード バッグ browsing front from the hand mirror bare. All of us really enjoy the television location, [url=http://www.yuumeigoyardkan.com/]ゴヤール 財布[/url] http://www.yuumeigoyardkan.com/ ゴヤール バッグ with its laidback character as well as surplus regarding free, relaxing clothing. [url=http://www.kawaiifurlaja.com/]フルラ バッグ[/url] http://www.kawaiifurlaja.com/ フルラ アウトレット Triunfo Beckham Performer turned product made designer, possesses a denim brand: dVb Model, in addition to a variety of shades and fragrances titled Beckham. [url=http://www.tumibuying.com/]トゥミ 財布[/url] http://www.tumibuying.com/ tumi バッグ She has in addition collaborated with Japoneses retail store Samantha Thavasa to get a brand of purses.

User avatar
Mirjam Beerman
13 years ago

Pepijn. Ik kende hem niet goed, maar je kon niet om hem heen. We zaten volgens mij maar 1 jaar bij elkaar in de klas, toen ik was blijven zitten in de 3e klas op het DML. Ik herinner mij hem als een erg geestige jongen, die geamuseerd toekeek hoe zijn opmerkingen landden. Aardig en toegankelijk ook, wat niet vanzelfsprekend is op die leeftijd. Een eigenzinnige geest, bedenk je je achteraf. Een lange jongen in een te korte bretonse streeptrui. Zijn bovenlichaam en armen slingerden altijd enthousiast alle kanten op. Vage herinnering: wedstrijd ‘Wie kan de meeste pannenkoeken eten’ tijdens een werkweek op Terschelling (of was het Texel). Pepijn won. Na het eindexamen zag ik hem regelmatig wild plakkend op een Amsterdams kruispunt. Voor het laatst op een vroege zondagochtend, met een emmer lijm aan zijn stuur en een vriendelijke zwaai. Een paar weken later dat vreselijke bericht dat de herinneringen, hoe klein ook, heeft bevroren.

User avatar
marcel
13 years ago

Dag Lieve Pepijn, Kun je je nog herinneren hoe je in de 5e klas van het VWO op het Montessori Lyceum door de gang naar mij toeschreeuwde (zodat iedereen mee kon genieten natuurlijk) : "He Marcel, welk wondermiddeltje tegen puisten gebruik jij nou in godsnaam?? 3 maanden geleden zat je gezicht nog totaal onder, nu zijn ze ze totaal verdwenen!!" Zo raakten wij zo'n beetje bevriend, nadat ik je toevertrouwd had, dat de metamorfose te danken was geweest aan een dermatoloog ergens in Amsterdam Zuid. Ik weet niet of jij er zelf heen bent gegaan, met jouw acne viel het heel erg mee. Onze vriendschap ontstond pas eigenlijk aan het einde van onze middelbare schooltijd., samen nog zelfs even op vakantie geweest, maar voordat die vriendschap werkelijk echt kon bestendigen was je al op 'wereldreis' gegaan en je kwam maar niet terug..... Sindsdien heb ik vaak aan je gedacht. En, als de dag van gisteren zie ik je: gewoon staand, of affiches plakkend, zo hoog mogelijk (tegen een lantaarnpaal of houten schutting) , fietsen op de voor jou altijd te kleine fiets, geconcentreerd luisterend, met de toppen van je lange gespreide vingers tegen je rechter wang gedrukt. Je bretons gestreepte shirt met lange mouwen, de schooltas bungelend tegen je lange tengere lijf.... Marcel

User avatar
Trees Teunissen
13 years ago

Het beeld wat bij mij overheerst als ik terugdenk aan Pepijn was zijn vermogen tot" multitasking": languit liggend op de bank in mijn huis aan de Hogeweg tegelijk lezend, een spelletje kaart spelend met Martijn, en een serieus gesprek voerend met mij, de moeder van Martijn. Zijn naam zei alles. Pep had hij in grote mate en zijn enthousiasme en beweeglijkheid werkte aanstekelijk bij iedereen in zijn omgeving. De pijn kwam voort uit die zelfde stormachtige manier waarop hij het leven tegemoet trad: altijd viel er iets om of werd afgebroken door zijn veulenachtige nonchalance. Een rijzige cactus in Denia,waar we bij mijn ouders logeerden: Pepijn hing erin. De metropoortjes in Londen: Pepijn stapte er rebels overheen. A pain in the ass, zuchtte mijn goede vriend Paul, maar wel begripvol. Hij probeerde zijn kennis over Londen aan twee puberende, watervlugge geesten van het Amsterdamse Montessorilyceum te slijten. Martijn en Pepijn waren alweer geinteresseerd in een poptheater, terwijl hij nog bezig was uit te leggen wie St.Paul's Cathedral had gebouwd. Pepijn was de motor in de vriendschap tussen Martijn en Pepijn, zoals Dini dat was voor mij op de middelbare school. Onze relatie was vergelijkbaar. Nog steeds zijn we zeer goede vriendinnen al word je uiteindelijk anders gevormd door de beslissingen die je neemt en de ervaringen in je leven. Wijs zijn we nu, stakkerig wijs. De plotselinge verdwijning van Pepijn op Sumatra was een grote schok. Je kon het niet geloven. Ook ik droomde kort erna dat hij na een aantal jaren weer opdook, gesetteld en wel in de Verenigde Staten. Nu denk ik dat we moeten accepteren dat zijn nieuwsgierige onhandigheid hem uiteindelijk parten heeft gespeeld. Amsterdam, maart 2010 Trees Teunissen

User avatar
Elsje de Man
13 years ago

Het was in de tijd van het clandestien posters plakken. Pepijn was hier op een van de grachten mee bezig, toen hij plotseling een politiewagen over de brug zijn kant op zag komen. Wat te doen? Razendsnel zijn plakkersspullen verstoppen onder een auto en er zelf naast gaan liggen. Op dat moment begon het alarm van de auto waar hij lag te loeien. De politiewagen stopte en de agenten stapten er op af. Men inspecteerde de zaak maar vond niets bijzonders en reed vervolgens weer verder. Pepijn kwam zwetend en besmeurd weer tevoorschijn. Dit alles speelde zich vele jaren geleden af. Nu wankel ik tussen hoop en vrees. Er is geen zekerheid omtrent je lot, behalve dan dat ik het niet weet. Mijn hart verlangt naar een teken van je. Je moeder

User avatar
Ed
14 years ago

Net wees een vriend van me op deze site. "Weet je nog ?" zei hij..... Pepijn Overmeer. Ik zeg meteen; ja! niemaand heette namelijk pepijn op de lagere school behalve hij. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat hij geen fan van mij noch andersom was. Onze lagere school bestond namelijk uit een hoofdgebouw en een "dependance". Gewoon uit zijn krachten gegroeid dus. Zo kon het dat je op dezelfde school zat.... maar alle klassen in een ander gebouw zat. Ik schrijf omdat ik na de lagere school.....( waar blijft de tijd? ) een extreem leven heb geleid, en daarom vele mensen heb zien sterven....maar zij kozen voor "leven op de rand". Pepijn was opeens weg, da's anders. Ik heb de stukjes gelezen en begrijp dat hij net als ik een zus heeft. Dat is het als mensen er niet meer zijn....de achterblijvers zitten met een leegte. Ik ben na een bewogen leven in God gaan geloven. Pepijn ziet de achterblijvers en wil ze vast en zeker gelukkig zien. Dat geloof ik!

User avatar
Taco Singer
14 years ago

Ik schrijf dit aan de dappere zus van Pepijn. 25 jaar geleden was ik met mijn vriendin op Sumatra. We waren op zoek naar iemand die mee wou voor een tocht door de bergen. In een restaurantje kwam jij binnen. In het postkantoor had ik jou met giro zien betalen, misschien wou je wel mee? Jij kwam echter rechtstreeks uit Nederland, en niet om een berg te beklimmen, je broer was verdwenen. Weet je, ik weet niet meer precies hoe het afgelopen is, maar als ik de naam Pepijn hoor moet ik,zonder hem ooit gezien te hebben, altijd aan hem denken. Het spijt me dat ik je voornaam niet meer weet, maar ik zie je nog zo binnen komen met die blik van "dit is niet goed. Ik hoop een keer van je te horen. Taco Singer.

User avatar

In zijn eindexamenjaar woonde Martijn in de Hacquartstraat bij zijn vader , die hem daar met zijn tweede vrouw van twee halfzusjes voorzag. Het 'jonge' gezin was druk met overleven: werk, kindjes, oppas, luierwas. te midden van die drukte zitten twee jongens op de bank over het leven te praten. Over een heel andere kant van het leven dan die toen aan de orde was bij de rest van de familie. Eindeloos ging dat gesprek door; ook nadat de ouders al naar bed waren gegaan;er werd veel gelachen. Martijn en Pepijn op de bank; 19 jaar ?Een flesje wijn erbij uit de kelder van papa. Ik herinner me Pepijn als een verlegen en ook scherpe jongen; onhandig en heel grappig. Het verhaal over zijn verdwijning heeft Jan, Martijns vader, en mij hevig geschokt en lange tijd beziggehouden.Dat komt door jullie initiatief weer boven. Goed idee. Marianne van Lieshout-Kok

User avatar
mattijs walstra
14 years ago

ik kende Pepijn slechts zijdelings, maar hij was het type dat blijft hangen. We zaten in 5-6 Vwo bij elkaar in de klas, hij als ras-montessoriaan, ik als out-of -towner die toen pas op het MLA terecht kwam. We hadden echter wat overeenkomsten; slungelige lengte, een voorliefde voor cynische grappen, klein hartje, niet te beroerd om af en toe een douw uit te delen en niet onhandig met een basketbal. Kortom, never a dull moment. Gewoon een goeie gast die Pepijn. En toen ooit het verhaal van zijn vermissing mij ter ore kwam, was ik geschokt en kon ik het eigenlijk niet geloven. Jaren later stelde mn vriendin (die hier verder niets van wist) voor om onze 2e zoon Pepijn te noemen. En ik dacht 'goeie naam, goeie gast ook, die Pepijn.' En zo is het gekomen dat er nu weer een uit de kluiten gewassen Pepijn rondloopt, met dodelijke humor, niet te beroerd om soms een douw uit te delen, maar met een klein hartje, en .... never a dull moment.

User avatar
Chris van Driel
14 years ago

Vanaf ons achttiende jaar zijn Pepijn's moeder Els en ik zeer goede vriendinnen. Ik ken Pepijn vanaf zijn geboorte en mijn herinneringen aan hem zijn leuk: een bewegelijk, grappig, blond jongetje.Toen Els mij belde nadat ze gehoord had dat Pepijn verdwenen was, leek het of de wereld instortte. Voor Els was dat ook realiteit. Het was een emotionele tijd. Verdriet gaat niet over. Lieve Pepijn. Kus van Chris.

User avatar
joost vogel
14 years ago

Het is leuk om hier (van al die oude vrienden & vriendinnen) over Pepijn te lezen. Mijn belangrijkste herinneringen aan die sympathieke slungel zijn deze: als Pepijn ergens zijn goedkeuring aan verleende (film, boek, nieuws van die dag, etc.) stak hij 2 duimen tegelijk op, waaraan hij dan olijk de vocale bekrachtiging '"Edje Nijpels"" toevoegde. Iedereen wist dan onmiddelijk waar we aan toe waren. Een andere herinnering is deze: tijdens een wildplakactie te Den Haag met ons wees hij (tijdens de lunch) de uitbater van een broodjeszaak (een Italiaan) erop dat er aan de overkant op de 1e verdieping volgens hem een brand woedde. Es un foco per la prima piano, perfect en rustig geformuleerd. Gelukkig viel het mee, maar de (Italiaanse) man wist waar hij aan toe was. Verder was ie als een van de weinigen (gelukkig) niet erg onder de indruk van het oordeel van mijn vader (geen wiskunde in je pakket? Hou maar op!) toen ik hem voorzichtig voorstelde (1983). Dat maakte de omgang in huize Vogel destijds een stuk makkelijker. Ook in mijn herinnering aan die tijd is hij op de voorgrond aanwezig. Joost Vogel

User avatar
Anonymous
14 years ago

In 1982 gingen we met z’n vieren op interrail: Pepijn, Rob, Martijn en ik. Eerlijk gezegd zag ik daar best een beetje tegenop. Met Martijn was ik inmiddels goed bevriend en in Rob had ik wel vertrouwen. Maar Pepijn was in mijn ogen toch een beetje een pestkop. En net als in de hondenwereld: zet daar een onzekere houding tegenover en de behoefte om te pesten wordt alleen maar groter. Dus dat was dan ook wat er in het begin van de vakantie gebeurde. Gelijk de eerste avond, op een camping in Parijs, begon Pepijn mij zo te jennen, dat ik me die avond, alleen in mijn tent, vast voornam om de volgende dag gelijk de eerste trein naar huis te nemen. Gelukkig kwam ik de volgende ochtend tot een ander inzicht en gaf ik toe dat het ook wel een beetje - zeg maar heel erg - mijn eigen schuld was geweest. Want leek het in het begin maar moeizaam van start te komen, uiteindelijk werd het een heel bijzondere vakantie. Vooral de onbevangenheid, spontaniteit en het lefgozergedrag van Pepijn maakten er een echte jongens vakantie van. De ultieme vakantie van elke zeventienjarige jongen. Pepijn was het die de groep meesleurde in avonturen die nog steeds gelden als de gouden anekdotes uit ons leven. Hoe we bijvoorbeeld – door langs de kustlijn om een groot hek heen te zwemmen - in een buitenzwembad van een chique hotel terechtkwamen en uiteindelijk werden gesnapt. En hoe Martijn dat moest bekopen met een kopstoot van een hotelmedewerker. Of hoe we steeds maar weer gratis lunchten door tijdens ons verblijf in een supermarkt hele pakken vla te nuttigen, die we na elke slok weer tussen de andere pakken zetten en dan steeds weer langsliepen voor een nieuwe slok. Maar het waren niet alleen maar stoere verhalen. Want Pepijn had ook een lieve, tedere kant. En zo was het dat wij tot in de vroege uurtjes in een alpenwei rond een kampvuur lagen te discussiëren over vrouwen, familie, onze relatie tot onze ouders en onze toekomst. Ik heb Pepijn die vakantie leren kennen als een warme, energieke jongen. Vol verhalen, vol meningen. Altijd druk bewegend om het je zo goed mogelijk uit te leggen. Dennis Cohen

User avatar
tyl van norden
14 years ago

Eens in de zoveel tijd kwam Pepijn, met ouders, broer en zusjes onverwachts op zondagmiddag bij ons langs en ik herinner mij een watervlug, blond, jongetje dat door het huis en de tuin raasde: energiek, enthousiast ,nieuwsgierig. Omdat het etenstijd werd, zocht ik of het diner met 4 mansterk uitgebreid kon worden. Het lukte en ik stelde hen voor te blijven eten. Wat we dan wel aten? Kippenpootjes. Zonder aarzelen snelde hij de tuin in en riep zijn zus Violier toe: "Violier, Violier, zijn wij vegetarisch voor kippenpootjes?" Gelukkig waren ze niet vegetarisch voor kippenpootjes. Hij is dan een jaar of 8. Mijn laatste herinnering is een haastige jongen van een jaar of 19 die buiten bij zijn fiets zijn jas staat dicht te knopen, zich verontschuldigend dat hij haast heeft, omdat hij naar een filmretrospectief moet. Zo is hij mij bijgebleven. Tyl van Norden-Overmeer

User avatar
Erica Overmeer
14 years ago

Pepijn was mijn liefste jongste broer en zal dat altijd blijven. Zijn lange slungeligheid, zijn humor en scherpe intelligentie, zijn brede interesse in- en gevoeligheid voor alles wat er om hem heen gebeurde, maakten ons ondanks alle verschillen en broeder zusterlijke twisten tot natuurlijke bondgenoten. We waren bijna even groot, blond en spichtig, we droegen elkaars kleren, ik knipte zijn haren, en we gingen samen uit. Ik hield van hem en naast hem voelde ik me op mijn gemak en genoot van het gevoel van samenhorigheid - ik bewonderde de durf, de energie en doortastende zelfverzekerdheid waarmee hij de dingen aanpakte die hem interesseerden. En hoe hij mij inspireerde het hem na te doen. Hij leerde mij basketbal spelen en introduceerde mij bij zijn vrienden, bij de plakkers en bij de super coole basketballers die indertijd op het Museumplein in Amsterdam hof hielden. En die meisjes eigenlijk niet lieten meespelen - maar voor de zus van Pepijn graag een uitzondering maakten. Dat hij zomaar is verdwenen is een raadsel en ook na al deze jaren mis ik hem en onze verbondenheid nog iedere dag. Pepijn, this one is for you: there is so much to say but just here and right away - I love you and miss you every day! Love Erica

User avatar
Heleen Schreuder
14 years ago

Pepijn was leuk. Met Pepijn kon je lachen. Op de meest onmogelijke momenten dook hij op. Was je eindelijk serieus aan het studeren in de bibliotheek van het MLA, plantte hij zijn kont pontificaal op je boeken en stelde je de zoveelste onmogelijke vraag. Waar het over ging? Ik weet het werkelijk niet meer. Meestal gewoon onbenulligheden. Flauwe grappen over en weer. Maar wel leuk. Pepijn was nogal fysiek ingesteld. Het liefst rammelde hij je even door elkaar. Zomaar, voor de lol. Of zette hij iedere zin van zijn betoog kracht bij door met z'n lange wijsvinger in je schouder te prikken. Liefst nèt onder je sleutelbeen. Natuurlijk waren er ook momenten dat je dacht hèb je hem weer.... Zo was er onze werkweek naar Parijs waar we met de trein naartoe gingen. Had je net zorgvuldig je plek uitgekozen om even nièt dat gelul van Pepijn aan te horen, of floep - daar was hij weer! En zo ging dat dan, de hele week lang. Maar kennelijk was dat ook het spel. Was hij er niet, dan viel het op, en dat was toch beduidend minder gezellig. Ik herinner mij Pepijn als een onzekere jongen - hoewel ik dat toen niet zo besefte, en daarbij, wie is dat op die leeftijd niet? - met een heel goed hart. Een lieve jongen die niet altijd even goed raad wist met z'n slungelige lijf. Soms wat hardhandig, maar dat was nooit kwaad bedoeld. Je kon met Pepijn niet alleen heel erg lachen - tranen met tuiten om flauwe grappen - maar ook heel prettig een gesprek voeren. Ik ben natuurlijk nooit zo bevriend geweest met Pepijn als zijn vaste vriendenclub, maar had hem graag op latere leeftijd nog eens gesproken en ben benieuwd wat er van hem geworden zou zijn. Dat hij Italiaans wilde gaan studeren wist ik niet. Toevallig, ik heb dat wel gedaan! Ik ben blij dat mijn herinneringen aan Pepijn nog zo levendig zijn. De gedachte aan Pepijn roept een goed gevoel op. Dat geeft denk ik toch aan dat hij kennelijk een belangrijke rol heeft gespeeld in mijn middelbare schooltijd. Heleen Schreuder

User avatar
Ruben Krone
14 years ago

Pepijn was gelijk Robert Slagt erg lang ja, maar in mijn herinnering toch normaal geproportioneerd. Net zoals Robert Slagt dat nog steeds is. Wat zijn mijn herinneringen aan Pepijn? Altijd opgewekt is het eerste dat in mij opkomt als ik aan Pepijn denk.. Altijd enthousiast, maar ook zoekende en een onzeker karakter als ik op mijn intuitie af ga. Verder waren Pepijn en ik niet close; hij was meer de vriend van Martijn dus heb ik 'm ook niet echt goed gekend. Het verhaal van zijn verdwijning heeft mij natuurlijk wel aangegrepen en ik volgde het nieuws wel. Heb zelf nog een keer zijn moeder gebeld of er nieuws was en ik bleef hopen dat hij stiekem de wijk had genomen en dan ergens opdook gezond en wel met een vrouw en kinderen. Dat hoop ik overigens nog steeds. Er zijn nog genoeg momenten dat ik aan Pepijn moet denken, bijvoorbeeld toen ik een keer voor mijn werk naar Indonesie moest. Pepijn was een schat en ik kan het slechte nieuws eigenlijk nog steeds niet geloven.

User avatar
Interrail 1982
14 years ago

User avatar
Interrail 1982
14 years ago

User avatar
Interrail 1982
14 years ago

User avatar
Interrail 1982
14 years ago

User avatar
Interrail 1982
14 years ago

User avatar
Interrail 1982
14 years ago

User avatar

Ik was met Pepijn bevriend in twee verschillende fases. De eerste begon in de eerste klas van het Montessori Lyceum, of beter het DML. Met het AML, het hoofdgebouw, hadden we niets te maken. Wij waren een klein schooltje in Buitenveldert, omgeven door dijken, snelwegen en een winkelcentrum. Alleen de eerste drie klassen zaten hier, ik schat in totaal zo’n 120 kinderen. Wij hadden best een vreemde klas met opvallende types: een kleptomaan met gewetenswroeging, een genie die erg kwaad kon worden en een schreeuwerd die echt hard kon schreeuwen. En daarbovenop had je nog Pepijn. Die bracht iets anders in: deining, humor, avontuur. Niet alleen in de klas, maar ook daarbuiten. De vriendschap die ik met hem had was er een waarin het doen centraal stond: toepen, tafeltennissen, flipperen en hard fietsen om ergens nog op tijd te zijn. Daarnaast stompten we elkaar regelmatig op de bovenarm of lieten elkaars fietsband leeglopen. Vriendschap is oorlog. Of pesten. In ieder geval word je er vrienden van. Toen we zo'n vijftien, zestien waren verhuisden we naar de bovenbouw. Stompen op de bovenarm werden nog maar sporadisch uitgedeeld. Daarvoor in de plaats kwamen gesprekken. Gesprekken? Ja, dat verbaasde onszelf ook. Geleidelijk ontwikkelde zich een ander soort vriendschap. Een die meer gebaseerd was op beschouwen. Het beschouwen van anderen, de buitenwereld, het leven zelf. Wij konden zomaar 'niets' doen. Dan zat hij in een zitzak in zijn kamer en ik op een stoel ernaast, en terwijl het verkeer van de Vrijheidslaan volgens ons zinloos voortraasden, praatten wij uren lang. Als meisjes. Maar dan toch als jongens. De toon daarbij was vaak melancholisch, soms cynisch. Dat laatste was vooral een handelsmerk van Pepijn. Hij bespeelde er alle registers van: van grappig (echt grappig) tot veroordelend. Die veroordelingen betroffen niet alleen de buitenwereld, maar ook zichzelf en zijn vrienden die op de verkeerde weg waren of tekort schoten. Wat dat betreft gingen de stompen op de bovenarm gewoon door, maar dan geestelijk. Na het eindexamen, toen de oude zekerheden van het schoolbestaan wegvielen, wist hij eigenlijk niet welke richting hij op moest, welke keuzes hij moest maken. Hij ging een beetje Italiaans studeren, plakte affiches, zag veel films, maar een bestemming vond hij hierin niet. Na zijn reis door Azië had hij in Italië serieus Italiaans willen gaan studeren. Misschien dat er dan een nieuwe fase zou zijn aangebroken. Ik weet zeker dat we dan bevriend zouden zijn gebleven. Martijn van Lieshout

User avatar
Robert Slagt
14 years ago

User avatar
Robert Slagt
14 years ago

Ik heb met Pepijn veel dingen gedeeld: we zaten op dezelfde school, we plakten samen affiches, we hielden van dezelfde spottende humor, van films (al had hij een zwak voor licht pretentieuze films waarin vrijwel niets gebeurde), van snacken (al deed ik meer mosterd op mijn kroket dan hij) tennis en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar wat onze vriendschap misschien nog het meest smeedde, was onze lengte. We waren allebei namelijk idioot lang: twee meter. En dat schept een band. Want heel lang zijn, zet je een beetje apart in deze wereld. Het was ook het eerste waar we samen over spraken: onze lengte. We stonden beide langs de kant tijdens een dansfeestje bij Ruben Krone thuis. Lange jongens staan vaak aan de kant als er wordt gedanst, want ze bewegen raar en bovendien steken ze enorm boven de meute uit. En adolescente jongens willen liever niet te veel opvallen, dus blijven ze liever langs de kant. We zagen elkaar staan en raakten in gesprek: over ons lang zijn. Vanaf die dag waren we kameraden en na een paar maanden waren we vrienden. We gebruikten onze lengte in het dagelijks leven overigens wel op een iets andere manier. Pepijn kon erg goed basketballen; ik helemaal niet, want ik voetbalde. Pepijn was, met zijn spichterige lichaamsbouw ook wat meer kolderiek, wat goed samenging met zijn scherpe manier van praten; ik was meer het rustige, afwachtende type. Maar als we samen op pad waren, speelde dat geen rol. Dan waren we twee reuzen die steun aan elkaar hadden. Dat gold vooral in de omgang met meisjes, want daarin was Pepijn nog verlegener dan ik. Hij kende wel veel meisjes, daar niet van. Maar hij was voor hun meer een Woody Allen dan een Al Pacino, zogezegd. Althans, dat dacht hij zelf. Hij zag niet altijd dat sommige meisjes hem echt leuk vonden. Dus als er knappe meisjes door hem waren gespot, werd ik door Pepijn ingeschakeld om mee te gaan voor het kennismakingsgesprek. Want twee lange jongens zien er minder opvallend uit: ze zijn namelijk even groot, dus normaal. En tegelijkertijd zijn ze imponerend, omdat ze erg lang zijn. Die gesprekken gingen doorgaans prima. Want we waren samen meer dan de som van ons tweeën. We waren bij elkaar meer op ons gemak. En dat mis ik nu het meeste. Robert Slagt

User avatar
Anonymous
14 years ago

yes

User avatar
Robert Slagt
14 years ago

User avatar
Robert Slagt
14 years ago

User avatar
Robert Slagt
14 years ago

User avatar
Robert Slagt
14 years ago

×
We use technologies like cookies to store and/or access device information. We do this to improve browsing experience and to show (non-) personalized ads. Consenting to these technologies will allow us to process data such as browsing behavior or unique IDs on this site. Not consenting or withdrawing consent, may adversely affect certain features and functions.
Functional Always active
Statistics
Marketing
Accept Deny Manage Save
Privacy Policy