Een herinnering over Anja. Tja…., daar vraag je me wat. Natuurlijk heb ik herinneringen aan An. Heel veel zelfs. Vluchtige herinneringen, korte fragmenten. Niet echt iets om een pagina mee te vullen. Ik heb er dan ook lang over nagedacht en ik kwam tot het volgende verhaal. Het meest verwonderlijke verhaal wat me bij blijft is niet echt een herinnering van mijzelf. Het is een verhaal dat ze me zelf een keer heeft verteld en het is een van de meest hilarische verhalen die ik ooit heb gehoord. Iedereen die me goed kent weet dat ik vliegangst heb, dat maakt dat ik dit nooit vergeten ben. Als ik het me goed herinner ging het zo; An ging op vakantie ( ik weet de bestemming niet meer) met het vliegtuig. Ze ging samen met een vriendin ( ik denk Ellen). De nacht van te voren droomde Anja over haar vakantie; Ze droomde dat ze in het vliegtuig zat en dat Johan van cafe ‘de Duif’ bij haar in het vliegtuig zat. In haar droom verongelukte het vliegtuig. ‘Alleen maar een nare droom’, dacht ze toen ze wakker werd. De volgende dag zat ze werkelijk in het vliegtuig en wie kwam er binnen gestapt?..... Juist Johan…… Ik kan me heel goed voorstellen dat het een vreselijke vlucht moet zijn geweest. Gelukkig gebeurde er helemaal niks met het vliegtuig. Het ellendige was alleen dat ze nu wel wist dat Johan op de terug vlucht ook weer van de partij zou zijn. Dus zat ze een hele vakantie in de rats. Liefs Lotte

Ieder mens is een stukje natuur, een klein stukje van een groot geheel, met een ingebouwd ritme, het ritme van de jaargetijden, het ritme van de zee. de mens is een stukje natuur, en toch oneindig veel meer. Een wezen, dat alle grenzen en maten overschrijdt - in de diepte, in de breedte, in de hoogte - en een onsterfelijke heimwee naar onsterfelijkheid. Een mens kan dromen, dingen zien, die je alleen maar ziet met de ogen dicht. Hij kan zijn leven vullen met een droom. Hij kan over alle jaargetijden heen dromen van een vijfde jaargetijde, waarin het beste van alle jaargetijden over is: de frisheid van de lente, de warmte van de zomer, de oogst van de herfst, de stilte van de winter. De woorden worden ons aangereikt, niet om te ontsnappen aan de harde werkelijkheid van de dood, maar om ons op te tillen in het nieuwe licht van een vijfde jaargetijde, de eeuwige lente, want alles in ons leven komt eens tot rust, tot een zalige geborgenheid, in de palm van de machtige hand van God.

Woensdag 5 januari 2005, Het is vijf over half negen 's avonds. Ik hoorde net dat ze doorlopend bezoek mag hebben. Het overkomt je gewoon….je zusje gaat dood. Het is nu nog niet zover maar je weet dat het niet lang meer zal duren. Het beeld wat je voor je hebt zoals ze het leven nu beleeft wisselen zich af met flitsen uit het verleden. Onze lieve, eigenwijze, ijdele, heb je me nieuwe luchtje al geroken, altijd mooi opgemaakte, wijntje van Trijntje, duimelotje, weegschaal, …..zus. Het einde diende zich voor ons te snel maar voor haar, in ons rationele denken, te laat aan want de maanden van zoveel pijn en hulpeloosheid hadden haar bespaard moeten blijven. Je ziet het zo vaak in rouw advertenties, niemand weet wat je hebt geleden, niemand weet wat je hebt doorstaan. Nu we er zelf mee te maken krijgen herkennen we zo pijnlijk de diepgang ervan. Met zo velen hadden we zo graag een stukje verlichting willen geven maar het enige waar we mee bleven zitten en niet mee overweg konden was machteloosheid. Vrijdag 7 januari 2005 half negen ‘s avonds, Ik ben gisteren bij haar geweest en de verpletterende indruk probeerde ik te verwerken. Waarom? vraag ik me steeds af, waarom. Er komt geen antwoord, nu nog niet. De hele nacht heeft Wil bij haar gezeten omdat ze haar niet alleen wilde laten maar het strijden, wint het nog van haar lichaam. Zaterdag 8 januari 2005, Een helse dag breekt aan. Ik heb besloten niet meer naar haar toe te gaan. Mijn belofte aan haar in de week dat ze bij ons was om er alles aan te doen om die vreselijke pijnen te laten ophouden had ik in een ander scenario bedacht dan minder pijn maar bijna dood. Ik kon het niet met elkaar verenigen. De hele dag kijk ik in de ogen van een moeder die haar kind gaat verliezen. Er waren afwisselend heel veel lieve mensen bij haar die haar hebben bijgestaan afscheid te nemen van haar leven. Ik heb het afscheid gevoeld. Om vijf over half twaalf werd ik overvallen door zo’n intens verdriet dat je alleen maar ervaart als je definitief afscheid moet nemen van iemand waar je van houdt en ik begon verschrikkelijk te huilen. Om kwart voor twaalf stopte het abrupt en ik voelde met haar heengaan haar lijden als een loden deken van me afvallen. Ik keek op de klok en het was kwart voor twaalf en ik wist dat ze bevrijd was uit haar verdrietige en pijnlijke lichaam en ik wist….het is goed zo. Nu begint het verdriet van haar gemis, Iedereen hier aanwezig op zijn/haar eigen momenten met haar maar in het bijzonder het gemis van een moeder…een dochter… en een zus.

Elke dag denken we aan Anja, maar vandaag wel speciaal omdat het haar sterfdag is.Soms herinneren we ons haar met een lach, om een gek voorval of een verhaal, want humor had ze en ook veel zelfspot. Soms ook met tranen , want haar leven ging niet over rozen, en klagen deed ze niet. Maar ze is nooit echt uit ons leven en uit onze gedachten.Vaak lopen we in Spanje een kerkje binnen en branden dan een kaarsje voor haar .Of als we eten in een van die restaurantjes waar we met haar aten en we slap van de lach naar buiten gingen, denken we weer aan haar. Ze wist te genieten van de kleine dingen die het leven leuk maken en het hoefde van haar niet duur en chiq te zijn als het maar gezellig was, ook een mooi boek kon haar happy maken. Ja An kind we missen je, en elke dag meer lijkt het wel . Wil

Die nacht zal ik mijn hele leven niet vergeten.Ik was om 10 uur naar huis gegaan,vanuit het ziekenhuis.Op van moeheid en spanning.Ben naar bed gegaan,maar werd een paar uur later uit bed gebeld door Wil en Lotte.Wil zei:Mam Anja is overleden.Je wist hoe het er voor stond,maar op dat moment kon ik het niet bevatten.Wil en Yoni zijn er tot het einde bij Anja gebleven,waar ik ze nog steeds dankbaar voor ben.Ik kon er niet bij blijven,Ik kon niet aanzien dat mijn kind dood ging,ik kon het ook niet geloven.Mijn lieve Anja,er gaat geen dag voorbij dat ik je niet mis.Maar eens zal ik je weerzien!! Mam.

1973, In dat jaar woonde wij in Middelburg in een appartementje met een extra logeerkamer waar Anja regelmatig was te vinden. Vanaf het moment dat ze zich realiseerde dat een kleurtje op haar gezicht haar nog mooier maakte dan ze al was zat haar make-up tasje als het ware aan haar vergroeit. Dat is overigens een familiekwaal want een tante van ons (jij weet ongetwijfeld “Wil” wie ik hiermee bedoel!) die zich altijd door een taxi liet voorrijden haalde bij binnenkomst haar mascara kwastje tevoorschijn en zat tijdens het gehele bezoek haar wimpers te verkrachten en was in onze beleving met het kwastje geboren maar dat even terzijde. Het was in 1 van de weekenden dat ze bij ons logeerde en ik met Dennis op zaterdag (op de onmogelijke tijd van 8 uur ’s morgens) met hem naar zwemles moest. De avond daarvoor leek het haar wel leuk daarmee naartoe te gaan dus we spraken af, omdat het toch vlakbij was, om kwart voor 8 van huis te vertrekken. De wekker had de instructie ons om 7 uur uit dromenland te helpen en na de gebruikelijke ochtend rituelen stonden we in de startblokken…… op Anja na. “Gaan jullie maar vast….ik moet alleen m’n wimpertjes nog even doen” zei ze. Om niet te laat te komen hadden we geen andere keus en vertrokken…..zonder Anja met haar mascara kwastje in de aanslag. De tijd verstreek en zo ook de zwemles en nog steeds geen Anja in het vizier. Na 3 (!) kwartier waren we weer thuis. Ik deed de logeer kamerdeur open en wat zag ik……leuk fotootje hé?

Nieuwjaarsdag, een van de dag en waarop je je moeder het meest mist. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk, maar zeker op een dag als deze en natuurlijk de afgelopen kerstdagen mis ik haar het meest en zou ik niets liever willen dan even met haar kletsen. Al is het maar heel even.... Helaas is dat onmogelijk, maar hoe gek het ook klinkt, toch praat ik met haar en weet ik zeker dat ze toch bij mij is en denk ik aan de leuke momenten die ik heb mogen meemaken met haar. Bijvoorbeeld de busritjes die ik als kind met haar had naar de stad. Ik ging regelmatig met mijn moeder een middagje winkelen in de stad. Mijn moeder en ik woonde in een dorpje waar veel mensen elkaar kennen en regelmatig kwamen we mensen tegen. Niet zomaar mensen, maar mensen met (in mijn ogen) bijzondere kenmerken. De ene had een gigantische pukkel op het gezicht, of de ander had geen gebit in. En dit soort dingen vallen natuurlijk op bij een kleuter. Hoe eerlijk ik nu ben, hoe eerlijker ik als ik kind van een jaar of drie-vier was. Zo kwamen we op een middag een mevrouw tegen die bij mijn moeder klant was in haar schoonheidssalon. We zaten in de bus en mijn moeder en dat mens zaten lekker met elkaar te beppen. Zonder enige gene observeerde ik dat mens en zomaar opeens stoorde ik mijn moeder en dit ´vreemde´ mens in hun gesprek. ´´Waarom heeft die mevrouw geen tandjes, mama´´? luidde mijn opmerking.... Mijn moeder hield natuurlijk haar mond dicht, maar toch wilde ik antwoord op mijn vraag en besloot hem toch nog maar een keer te stellen. Ook nu kreeg ik geen antwoord. Je begrijp dat mijn moeder zich de ogen uit haar hoofd schaamde en ik kreeg dit verhaal nog vaak te horen. We hebben hier nog vreselijk vaak om gelachen en ook als ik dit verhaal nu vertel aan bijvoorbeeld collega´s lig ik zelf te gieren onder tafel. Dit zijn een van de dingen waar ik dus nog vaak aan terugdenk. Maar buiten dat ben ik gewoon vreselijk trots op mijn moeder. In haar eentje een zoon opvoeden is niet de makkelijkste klus. Er waren vaak moeilijke tijden, maar ondanks dat heb ik daar weinig van gemerkt en ben ik niets tekort gekomen. Sterker nog, ik ben altijd vreselijk door haar verwend! Als ik nu naar mijzelf kijken ben ik trots. Trots op de persoon die ik nu ben en wat ik heb bereikt. Dit had niet gelukt zonder haar. Mijn moeder heeft mij voor het grootste gedeelte gevormd tot wie ik nu ben en daar ben trots op! Mama, i will always love you!

Ik herinner me nog goed die zomer toen Anja zo'n jaar of twaalf dertien was, een mollig meisje met wijd uitstaand haar en superkorte rokjes en zij met ons drieen een weekend naar Scheveningen ging, We hadden kamers besproken in Hotel Europa vlak bij het strand. Daar aangekomen bleek het hotel overboekt en werd ons als alternatief Hotel Des Indes aangeboden .Dus na een zonnig zanderig warm dagje gingen we daar naar toe en werden naar onze kamers gedirigeerd met blote benen en naar zonnebrandolie geurend. Anja en Sacha in een en wij in een andere kamer. Superlux en zeer deftig. Dus het was voor de meisjes reden om helemaal uit hun dak te gaan en we hoorden ze gillen en giebelen. s Avonds gingen we eten in rest. Bali. Anja, dol op lekker eten bestelde een gerecht dat we later altijd " hot lips " noemden , kun je nagaan hoe scherp. Enorm gelachen hebben we daar om een ober die een "banaantje" aanbood aan Sacha die het eten niet zo kon waarderen. Wil

Leann Rimes - Please Remember

Als de dag van gisteren herinner ik mij die dag.Woensdag 17 October 1956 Kwart voor twaalf,zagen we voor het eerst haar lieve koppie.Zwart haar tot in haar nekje. Ik weet nog dat er buurtjes op visite kwamen en dat de buurman zei: dat wordt een echte hartebreekster.En inderdaad kreeg ze later veel jongens achter haar aan.